Bij alle onrecht in de wereld wordt vaak meteen geroepen dat
de andere partij het ook doet. Alsof het daarmee minder erg wordt. Alsof het
akkoord is mensen te laten lijden als een ander jou ook ooit heeft doen lijden.
Alsof het eigenlijk oké is dat mensen elkaar van beide kanten pijn doen. Dat je
alleen medelijden met mensen moet hebben aan jouw kant van het strijdveld. Dat
je die ander mag blijven aanvallen, bedenkt dat jouw aanval eigenlijk
verdediging is en het oké zou zijn. Met zo’n interpretatie zal er nooit vrede
zijn.
Zolang er maar iets in jou dit soort gedachten koestert,
blijf je de pijn en strijd in de wereld oké vinden in stand houden, werk je eraan mee. Het
maakt niet uit of je partij A verdedigt of partij B. Of je nu zegt dat de ene
of de andere partij moet worden gestraft of gedood. Dan geloof je in strijd en blijft
strijd toestaan. Onze wereld is een reflectie van ons innerlijk zijn. Wat je gelooft,
toon je en ervaar je in de wereld.
Het gevaar van deze redenatie is, dat jouw persoonlijke
ervaringen op deze collectieve ervaringen gaan lijken. Wat je uitzendt, komt
altijd bij je terug. Als je liefde uitzendt, ervaar je liefde. Als je angst en
strijd uitzendt, ga je die ervaren. De enige weg naar vrede is de goed-slecht
verhalen los te laten, zien dat die allemaal op innerlijke angst zijn gebaseerd.
Mensen vallen medemensen alleen maar aan, als ze die eerst als slecht hebben betiteld. Je valt aan als
je eerst jouw angsten, vaak onbewuste angsten, op die mensen hebt
geprojecteerd, ze de schuld geeft van jouw angst. Die angst gaat niet weg door
aanval en verdediging, die wordt alleen maar sterker. Dus als je vrede wilt,
stop dan met projecteren van je angsten, stop dan anderen te beschuldigen, kijk
eerst eens naar je eigen angsten en los die in jezelf op.
