We spelen op werelds niveau de dramadriehoek
uit met elkaar, vandaar dat er zoveel drama is in de wereld. De dramadriehoek gaat
uit van slechts drie mogelijke rollen van mensen, dus ook geopolitiek en
economisch: slachtoffer, redder en aanklager.
Sommige mensen hebben een vaste rol binnen de driehoek. Veel
politici spelen graag de redder, veel activisten spelen graag de aanklager en
in het algemeen wordt de gewone burger als het slachtoffer gezien, maar ook
wel aangeklaagd.
Vaak wordt binnen de dramadriehoek van rol gewisseld. Het volk als slachtoffer vindt bijvoorbeeld dat de politici die hen moesten redden het niet goed genoeg doen en klagen hen aan. Of de reddende politici vinden dat het volk, die slachtoffers, ondankbaar zijn of hen niet snappen en klagen het volk aan. Of de activisten bereiken iets met hun activiteiten, gaan van aanklager van politici naar de redder van het volk.
Zolang we binnen dit rollenspel zitten, spelen we in wezen ouder-kind patronen uit. Het slachtoffer is het zwakke kindje, de redder en
aanklager zijn de sterke ouders die het allemaal gaan regelen. Ons maatschappelijke top-down model is meestal op dat sterke ouder-zwak kind model gebaseerd. Probleem is, binnen de dramadriehoek worden noch het kind, noch de ouder ooit volwassen. Evenmin is binnen de dramadriehoek plezier, of empathie, creativiteit of vrijheid mogelijk, want die zitten in het
sterke kind.
Als we willen dat alle drama eindigt, moeten we als eerste proberen
vanuit bovenstaande drie rollen te stappen. Als gewone burgers betekent dit contact
maken met ons positieve, natuurlijke kind met al diens plezier, vrijheid, creativiteit en
empathie. Daarnaast contact maken met onze volwassen kant, zelf dingen gaan uitdenken
en regelen, in plaats van het allemaal aan anderen overlaten.
