De discussies die overal ontstaan, de ruzies, de conflicten,
de oorlogen, zijn allemaal gebaseerd op de aanname dat de persoonlijke waarheid
van de mens de ultieme waarheid voor iedereen moet zijn. We willen graag onze
waarheid aan anderen opleggen.
Daarom bedenken mensen voortdurend idealistische systemen,
of ze nu politiek of economisch of religieus gemotiveerd zijn. Dit leidt maatschappelijk
enerzijds tot conformisme, iedereen moet hetzelfde denken en doen volgens dat
systeem. Anderzijds tot strijd, die andersdenkenden moeten zich wel aan dat systeem conformeren.
In het algemeen wordt de ultieme waarheid gezien als dat wat
de machtigste en grootste groep denkt, welke denkrichting de meeste aanhangers
heeft. Het is daarmee meteen een top-down verhaal . Elke keer als
mensen de waarheid in pacht denken te hebben, streven ze naar het opleggen van
hun waarheid aan andere mensen, voelen zich de expert of leider of goeroe,
willen zorgen dat die mensen zich conformeren aan hun denkbeelden.
De waarheid in pacht hebben, die waarheid willen opleggen
aan een ander, leidt altijd tot strijd. Ieder mens leeft naar de eigen en
persoonlijke waarheid en is daar vrij in. We kunnen leren elkaar vrij te laten daarin,
er hoeft geen strijd te zijn. Al breiden we onze kennis en ervaringen ons hele leven lang door uit, de ultieme
waarheid zullen we niet vinden in onze huidige staat van dualistisch bewustzijn.
Het getuigt van arrogantie als we geloven de ultieme
waarheid te kunnen bepalen op basis van de persoonlijke kennis en ervaring, die per
definitie beperkt is en altijd zal verschillen van andermans kennis en
ervaring. Dus laat de illusie van de ultieme waarheid los. Volg je eigen
waarheid en als je merkt dat het niet werkt, verander je het weer voor
jezelf. Dat is geen tekortkoming, dat heet groei.
