Hoewel er in werkelijkheid alleen maar een eeuwig nu is, denken
wij als mens in tijd, in verleden, heden en toekomst.
Als we ooit iemand hebben ontmoet die vervelend tegen ons
deed, planten we dat in onze herinnering. Als we die persoon tegenkomen, halen
we de herinnering op en maken daar een verwachting voor de toekomst van. 'Hij
zal opnieuw vervelend doen.' Daarmee ga je je in het hier en nu gestrest voelen.
Je besmet je heden met nare beelden over
verleden en toekomst en reageert of dat nu aan de hand is. Je besmet het hier
en nu voor jezelf.
Als je heden besmet is met nare beelden, kan je niet meer
open zijn tegen die persoon. Je gaat hem op een nare manier behandelen. Dit is het
niet kunnen vergeven. Je neemt steeds het verleden mee, projecteert het in de
toekomst en reageert op die persoon alsof die nu net zo is.
Ditzelfde doe je bij jezelf. Je doet iets waarover je in
het verleden niet zo tevreden was. De herinnering zet je om in de verwachting
dat dit zich zal herhalen in de toekomst. Dan raak je nu van streek over iets wat je nu moet
doen. Je kunt niet meer gewoon met openheid en nieuwsgierigheid dingen doen. Kinderen kunnen dit wel, omdat ze nog niet met verleden en toekomst hebben leren werken.
Je ziet dus niet de realiteit, bent niet van streek van de realiteit, maar van je eigen nare
herinneringen en eigen nare toekomstverwachtingen.
Daarom is het verleden loslaten zo belangrijk. Je voorkomt
hiermee dat je dat verleden opnieuw oproept, projecteert op de toekomst en je
vervolgens rot voelt in het hier en nu.
Als je merkt dat je het verleden weer herinnert en
projecteert, weet dan dat het niet waar is. Weet dat het slechts herinnering en
toekomstprojecties van je eigen geest zijn, die het heden besmetten. Zet het
van je af, als het onprettige zaken zijn en begin opnieuw, met een vrije geest. Lach om die tijdspelletjes van je geest.
Een vrije geest is altijd in het hier en nu.
