Als je vrediger en plezieriger wilt leven, is het handig dit
onderscheid te maken.
Het klinkt mooi om bijvoorbeeld tégen onrecht of tégen
oorlog te vechten. Dat kan je heel fanatiek maken. Het staken van de strijd tegen onrecht en
oorlog kan voelen als opgeven, als lafheid. Het fanatieke vechtstandje is echter
een lagere energie, zelfs als dit voor een goed doel is. Het haalt energetisch
meer ervan in je leven, dus je vindt dan steeds nieuwe gevechten op je pad.
Je kunt je beter bedenken waar je vóór leeft, je leeft vóór
rechtvaardigheid en vrede. Dat lijkt hetzelfde, maar is een heel andere
energie. Dit is een hogere energie waarmee je innerlijk rustiger leeft en je
uiterlijke leven ook rustiger wordt. Je integreert recht en vrede in je leven
en dat komt in je levenshouding naar voren. Je bewandelt de rustige weg naar
positieve veranderingen.
Die omschakeling van vechten tegen naar leven voor, kan je
eerst het gevoel geven van saaiheid of lafheid, omdat je niet meer continu in
gevecht bent met alles en iedereen. Het kan je soms ook het idee geven dat het
niet effectief is. Maar je ontdekt nieuwe wegen naar rechtvaardigheid en vrede waar
je eerder niet aan dacht.
Bedenk eens wat Gandhi had bereikt als hij in plaats van
vredige protesten de wapens had opgepakt. Zelfs al zou het eindresultaat
hetzelfde zijn geweest, het had vele extra gevechten en veel extra lijden gebracht. Dat vele lijden wordt meestal als noodzaak gezien, door mensen die in
gevecht zijn tegen iets, in plaats van leven voor iets.
Dit laatste is een 'groot voorbeeld', maar zo werkt het in je eigen dagelijkse leven ook. Dus vraag je af als er veel strijd is in je leven, ben ik ergens tegen aan het vechten en trek ik onnodig strijd aan? Kan ik niet beter bedenken waar ik voor wil leven?
