We hebben ons als mens van onze spirituele connectie
losgemaakt om ‘het allemaal zelf te doen’, het ego zoekt afscheiding van spirit, van hoger bewustzijn. We willen ons als een soort pubers losmaken van
onze ouders. Dit losmaken geeft een gevoel van trots, soms gecombineerd met arrogantie.
We weten het allemaal beter dan onze ouders. We luisteren niet naar ze, we
voelen ons zelfs ver verheven boven ze. Die ouders zijn opeens degenen die ons
in onze volwassen vrijheid zouden willen beknotten.
Diep in ons hart weten we dat die connectie met spirit niet
verbroken kan worden. We weten diep in ons hart donders goed dat we trots en
arrogant lopen te doen. Dat we zelfs best een beetje bang zijn van die nieuwe volwassen vrijheid. Die trotse houding geeft een schuldgevoel, welke we proberen te ontkennen, die oueders kunnen ons zogenaamd niets schelen. In die zin
is schuld de tegenhanger van trots. Ook trots verbergen we, door te zeggen
dat we vrij en autonoom willen zijn. Het ego, de puber, ziet niet in dat het
hebben van een volwassen verbinding iets heel anders is dan afhankelijk zijn van de ander.
Als je het ego als trots en arrogant omschrijft, beschrijf
je de buitenkant, de demonstratieve puber. Aan de binnenkant zit schuldgevoel,
welke een onbewuste drijfveer vormt. Schuld werkt vaak zelfs als aanjager van trots
en arrogantie. Andersom, trots en arrogantie versterken vaak weer ons onbewuste
schuldgevoel. Zolang je die trots en schuld ontkent onder het mom van ‘ik wil onafhankelijk
zijn van die ander’ maak je jezelf innerlijk afhankelijk van die ander.
Autonomie bereik je niet door je als een puber ergens tegen af te zetten en verbinding
te vermijden, maar om volwassen relaties aan te gaan met je ouders, met het spirituele.
Spiritueel gezien is het belangrijk dat je inziet, dat je binnen een volwassen spirituele verbinding volkomen vrij en
onafhankelijk bent. De angst voor
beknotting is een puberale reactie waarin je jouw autonomie denkt te moeten
bevechten met trots en arrogantie, waarmee je voortdurend de tegenhanger schuld
zal ervaren. Dus vraag jezelf af, hoe kan ik een volwassen verbinding met
het spirituele ervaren? Hoe zou dit eruit zien? Hoe kan ik dit tot stand brengen?
