Haat komt voort uit het geloof in schuld. Daarmee blijf je
vasthouden aan het verleden en wilt straffen gaan uitdelen. Zo herhaal je het
verleden in de toekomst. Dan kan je nooit vergeven, nooit het verleden laten
rusten en nooit verder gaan als vrij mens. Het verleden ketent je.
Achter het geloof in schuld ligt het geloof in
voorwaardelijke liefde. Je bent dan pas liefde waardig als je aan een hele reeks
voorwaarden voldoet. Zo niet, dan krijg je straf, ook al is het lang geleden. Dit
is in onze maatschappij helaas de gebruikelijke opvatting over liefde, waardoor mensen gaan geloven in schuld en gaan haten, zichzelf of een ander.
Het persoonlijke en collectieve schuldidee zie je
weerspiegeld in politiek en religie. Het verleden wordt opgerakeld, schuldigen
worden aangewezen, men wilt elkaar straffen. Zelfs als mensen excuses aanboden,
een handreiking deden of veranderd zijn. Zelfs al weten we welke ellende dit in het verleden heeft gebracht. Als je schuldigen zoekt, kan niemand
je bereiken, omdat je in het verleden vastzit. Dan kan er nooit vrede of open
communicatie zijn.
Vergeving betekent het schuldverhaal loslaten. Het betekent
niet dat je wat er is gebeurd ontkent, maar dat je besluit met een schone lei
verder te willen gaan, het verleden los te laten. Pas dan kan je als mens en
als mensheid verder met elkaar, in plaats van steeds opnieuw in haat te vervallen. Want haat ketent je geestelijk aan degene die je haat, zodat je niet vrij kan zijn, totdat je jouw haat loslaat.
Stel niet voortdurend voorwaarden aan de liefde, want dan komt het schuld benoemen en willen
straffen, haat, mee. Dan kan er nooit vrede komen in je eigen geest en in de
wereld.
