Renée Merkestijn

We worden allemaal opgevoed met de illusie van expansie van ons aardse bestaan via het aardse. Je moet meer geld verwerven, meer spullen, meer schoonheid, meer vitaliteit, meer vakanties, meer kennis, meer ervaringen, meer aanzien, meer status, meer macht. Allemaal aards, lichamelijk en extern gericht. We proberen onszelf groter te maken, alsof we hier zijn om terrein te veroveren. Onze hele economie is op dat principe gebaseerd, meer, meer, meer en meer.

De vraag is, waar gaat het werkelijk om? Liefde zei je? Kun je door naar meer te streven liefde vinden, of leidt het je daarvan af? Kun in gedurende je vakantie, in een luxe villa, met kaviaar op je bord, fijnere gesprekken met vrienden hebben dan in een klein appartement in Nederland? Zijn de knuffels van je partner opeens liefdevoller als je ze op steeds andere plekken ervaart?

Zei je genieten of geestelijke ontwikkeling? Kun je door steeds geld te verdienen om jezelf te verwennen, werkelijk plezier voelen of je geestelijk ontwikkelen? Raak je door tien landen te bezoeken gelukkiger en meer ontwikkeld, dan door je eigen omgeving werkelijk te zien? Geeft een veelheid van ervaringen je meer plezier en verdieping, of juist meer prikkels en afleiding? Kun je door 1000 boeken te lezen meer wijsheid vinden, dan één boek diepgaand te lezen en ervaren en dit in je leven te gebruiken?

Het streven naar meer is een automatisme en verslaving geworden. Veel mensen kopen spullen die in hun kast stof vergaren, waar ze weinig van genieten; toch kopen ze steeds meer. Veel mensen willen  verdienen om te genieten in de toekomst, maar als het zover is, willen ze weer meer verdienen om nog meer genieten. Veel mensen willen in werk de top bereiken, maar daar aangekomen ontdekken ze nieuwe toppen om naar te streven. Veel mensen willen steeds meer ontspanning en moeten meer werken om dat te kunnen doen.

Het stopt nooit. Telkens denken we dat de volgende externe uitbreiding ons geluk zal brengen, maar het geluk is altijd tijdelijk en vraagt om nieuwe expansie. Is het niet een teken dat we het geluk op de verkeerde plaats zoeken? Dat we het geluk continu buiten ons zoeken, via onze lijven en steeds meer aardse ervaringen zoeken, maar dat het daar niet te vinden is?

In ons streven naar meer zien we het huidige moment over het hoofd. We zien niet  wat er allemaal al is, waarderen onszelf en onze huidige wereld niet meer. We vragen ons niet af of iets werkelijk nodig is, maar volgen die aandrang en de illusie dat het goed voor ons is. We zijn zo bezig onszelf uit te breiden, dat we niet zien wie we werkelijk zijn. We definiëren onszelf aan de hand van alle de hoeveelheid aardse bezittingen en aardse ervaringen.

Als je mensen die puur op aardse expansie is gericht vraagt ben je gelukkig, dan vertellen ze je wat ze allemaal hebben  en allemaal beleefd hebben, niet wat hun innerlijke verrijking is geweest. Ze geven je hooguit platitudes over hoe verrijkend reizen is, hoe goed het is veel mee te maken, hoe fijn het is zoveel comfort te hebben. Als je dan vraagt hoe ze daardoor in liefde, in vermogen tot genieten en ontspannen, in werkelijk zichzelf zijn groeiden, hoe hun geestelijke wijsheid zich  heeft ontwikkeld, dan zie je meestal een frons of komt er nog meer verhaal en platitudes.

Het grappige is, dat oude mensen aan het einde van hun leven vertellen, dat het niet is waar het om gaat, dat het streven naar meer helemaal niet belangrijk is. Als dit zo is, sta dan eens even stil en probeer te ontdekken waar het je nu wel om gaat. Liefst voordat je in de tachtig bent.