Renée Merkestijn

Andere mensen houden je een spiegel voor. Door in de spiegel te kijken besef je hoe je er werkelijk uitziet. Het contact met andere mensen is daarmee een snelweg naar zelfkennis. Je ontdekt leuke en minder leuke kanten van jezelf. Het punt is, dat we het vaak moeilijk vinden naar onszelf te kijken en daarom heftig reageren op deze confrontaties met onszelf.

Als je minder leuke eigenschappen in jezelf ontdekt, kan dat fiks pijn doen. Je kan het vergelijken met de puber die in de spiegel kijkt en een pukkeltje ziet. Dat pukkeltje lijkt enorm en je vindt jezelf oerlelijk. De emotie is er een van afkeuring, boosheid, pijn, verdriet, schaamte, schuldgevoel. Je denkt, oh shit, dit wil ik niet zijn!

Als je leuke eigenschappen in jezelf ontdekt, kan dit je blij verrassen. Je kant het vergelijken met verliefdheid. Je ziet in elkaar alleen fantastische eigenschappen, je kan het amper geloven. De emotie is er een van blijdschap, herkenning, bewondering of ongeloof. Je denkt oh wow, ben ik dit ook?

Vaak probeer je eigenschappen te verbergen voor jezelf en anderen, niet alleen de vermeende slechte eigenschappen, maar ook de goede. Dat verbergen herken je aan sterke emoties, je raakt van streek en boos of juist verrast en verlegen. Als je jezelf zou kennen en accepteren, reageerde je echt niet boos of verrast.

Hoe spiegelen werkt:
* Je ziet eigenschappen van jezelf alleen in de ander, niet in jezelf.
 * Soms benoemt de ander eigenschappen van je, die je niet herkent.
* Je reageert hier sterk emotioneel op, afwijzend of ontkennend.
* Je vindt dat jij die eigenschap niet hebt. Het is gewoon niet waar.
* Als je er eerlijk naar kijkt, ontdek je van wel.
* Dit leidt tot zelfkennis, de volgende stap is zelfacceptatie.

Wat we vaak eerst doen als we via onze relaties in de spiegel kijken, is roepen dat die eigenschappen bij ‘die ander’ horen. Die ander is lui, niet jij! Die ander is de slechterik! Je maakt je vreselijk druk om de slechtheid van die ander, maar in wezen ben je bang zelf lui en daarom slecht te zijn, is het iets in jezelf waar je bang voor bent.

Andersom kan ook, je kan positieve eigenschappen van jezelf niet willen of kunnen zien. Die ander is in jouw ogen geduldig, jij niet. Je bewondert de ander om iets wat je zelf niet denkt te hebben of te kunnen bereiken.

Spiegelen is een prachtig mechanisme, verhelderend. Pas het wel op jezelf toe en niet op de ander. Het is een instinker om verwijtend te roepen dat die ánder aan het spiegelen of projecteren is en dus ‘schuldig’. Jouw verwijt (emotie) waarschuwt dat je zelf wel eens de ‘schuldige’ kan zijn, dus weer aan het spiegelen bent.

Wellicht ben je in dit laatste geval aan het oordelen op zelfkennis, volwassenheid, spirituele ontwikkeling of wat ook en ben jij en niet die ander even blind. Eén troost is, alleen verlichte mensen hebben volledig zicht op zichzelf. Daar lopen er naar mijn weten niet zo bijster veel van rond. Tot die tijd zijn we allemaal gewoon lekker aan het spiegelen en aan het leren! Spiegelen om te gaan inzien wie we werkelijk zijn!