Tegenwoordig wordt vaak de slachtofferkaart getrokken. Mensen
voelen zich het slachtoffer van alle wereldproblemen. Hoe groter en vager het
probleem, hoe groter het slachtofferschap kan worden. Vervolgens gaan deze
slachtoffers daders zoeken om ze schuld te laten bekennen en te bestraffen. Hiermee
draaien ze het dader-slachtofferspel alleen maar om. Het lost de problemen niet
op.
Ik kwam uitspraken van Jane Fonda tegen, dat alle
klimaatproblemen door blanke mannen waren veroorzaakt; ze wilde blanke mannen daarom
in de gevangenis zetten. De vraag is, wat dan? Als al die mannen gevangen
zitten, is het probleem dan opgelost?
Slachtoffers hebben een onderliggend gevoel van machteloosheid.
Ze lossen niet zelf hun problemen op, maar vinden dat een ander dat moet doen.
Als die ander dat in hun ogen niet doet, wordt het machteloze woede die zich
tegen die ander richt. Ze vallen liever de daders aan, dan zelf met initiatieven
ter verbetering te komen. Die daders kunnen blanke mannen zijn, of bedrijven in
fossiele grondstoffen.
Slachtofferschap gelooft dat je het oude moet afbreken, maar
doet weinig aan het opbouwen van het nieuwe. Energetisch kan je beter beginnen
met het opbouwen van het nieuwe, dan met het afbreken van het oude. Als je
namelijk met een betere leefwijze en betere oplossingen komt, wordt het oude vanzelf
verlaten en dat kost veel minder pijn en strijd.
Richt je op wat je wel wilt, niet op wat je niet wilt. Dus trek niet de slachtofferkaart, maar trek de initiatiefkaart.
