Alle relaties zijn een spiegel voor mensen. Ze laten zowel
onze wensen als onze angsten zien. Ofwel, we zien in relaties vooral onze verwachtingen weerspiegeld,
positieve en negatieve. We interpreteren dingen binnen in die relatie vaak vanuit
onze verwachtingen, we beoordelen vanuit onze wensen en angsten. Als het niet aan
onze wensen voldoet, zijn we vaak teleurgesteld en boos. Als onze angsten
bewaarheid worden ook.
Als we boos zijn gaan we vaak meteen aan de slag om die teleurstelling
en boosheid óf weg te poetsen óf aan te pakken, te zorgen dat het goed lijkt of alsnog goed komt. Alleen is dit meestal vanuit het standpunt dat onze verwachtingen reëel
zijn, al zijn ze dat niet altijd.
Het probleem is, als jezelf of als de ander aan irreële
verwachtingen probeert te voldoen, kan dit tot smeulende onvrede leiden, die er
toch een keer uitkomt, vaak explosief. Dat kan leiden tot een relatiebreuk. Bij
zo’n breuk zie je dan al die teleurstelling en boosheid er op een felle manier uit
komen. De alombekende vechtscheiding bijvoorbeeld.
Voor relaties, of het nu om zaken, vriendschap of liefde
gaat, is het belangrijk irreële verwachtingen van jezelf te herkennen en reëel
te maken. Je herkent irreële verwachtingen aan termen als altijd en nooit. Bekende
irreële verwachtingen zijn: de ander is er altijd voor mij, de ander begrijpt
mij altijd, de ander zal nooit van een ander houden, de ander is nooit onaardig.
Als je teleurgesteld en boos bent, onderzoek dan of je een
reële of irreële verwachting had. En kijk ook eens, of je zelf altijd aan jouw eigen
verwachtingen hebt voldaan naar die ander toe. Accepteer dat het in relaties niet altijd zo
gaat zoals je wenst en dat het ook wel eens precies zo gaat als waar je bang
voor bent. En weet dat je mens bent en er samen open over kan praten. Schaam je
niet voor irreële verwachtingen, maar kijk er wel naar en verander ze.
