Hoe kijk je naar een kind als deze leert lopen?
Je kijkt geboeid en liefdevol toe. Je lacht vriendelijk bij de eerste klungelige pogingen. Je helpt het kind overeind als het op zijn achterwerk valt. Je stelt hem gerust en moedigt hem aan. Je zegt hem dat vallen en opstaan er bij hoort. Je bewondert de goede pogingen. Je gaat er helemaal van uit dat hij het lopen uiteindelijk wel onder de knie krijgt.
Hoe kijk je naar jezelf als jij iets nieuws leert?
Kijk je geboeid en liefdevol toe? Lach je vriendelijk om jezelf bij de eerste klungelige pogingen? Help je jezelf overeind als je op je achterwerk valt? Zeg je tegen jezelf dat dit er bij hoort en niet erg is? Bewonder je jouw eigen goede pogingen. Ga je er helemaal van uit dat je het uiteindelijk onder de knie krijgt?
Merk je verschil?
Misschien is het plezier in je leerproces of groeiproces geslonken, ben je kritisch naar jezelf. Ergens onderweg heb je misschien besloten dat het nu maar eens klaar moet zijn, dat je compleet moet zijn, je het allemaal al moet weten of kunnen. Ergens onderweg heb je misschien besloten dat je het toch allemaal niet kan. Allemaal onzin.
Hoe zou het zijn om jezelf - zelfs al ben je 20, 40, 60 of 80 jaar oud – eens met stralende lach te vertellen dat je nog altijd heerlijk in ontwikkeling bent, dat je leert, groeit, ontdekt en verandert, met vallen en opstaan en met veel plezier, in de overtuiging dat je het kan!
Misschien is het tijd jezelf eens een schouderklopje te geven over wat je allemaal doet. Goed gedaan!
Dit geeft je energie en plezier en zorgt meestal ook nog eens dat het soepeler verloopt.
