Renée Merkestijn

Als je op het nieuws kijkt en op social media, zie je veel geruzie en oorlogstaal. Net als kleine kinderen vroeger, roepen de kinderen: ‘Het is zijn schuld. Hij is begonnen.’ Als het goed is, zei je moeder dan: ‘Allebei stoppen met jullie geruzie!’

Als mensen volwassen zijn, is er geen moeder meer die zegt dat we ermee moeten stoppen. We zullen zelf moeten zeggen: ‘Stop met dat geruzie. Stop met oorlog voeren. Nu is het klaar!’ Dat valt voor veel mensen niet mee.

In een kinderlijke staat van denken, willen we doorgaan met ons geruzie. We vinden dat die ander schuldig is en sorry moet zeggen. We vinden dat moeder de één moet belonen en de ander moet straffen. Wat in wezen een voortzetting van de ruzie is.

De schuldvraag is een excuus om door te ruziën, om door te vechten. Het is ruzie en oorlog in een wat andere vorm, maar het is een continuering van de strijd.

Er is maar één oplossing. Besluiten het geruzie en de oorlog allebei helemaal te stoppen, ook dat schuldvraag spelletje loslaten. Besluiten allebei te stoppen en helemaal opnieuw te beginnen. Dit vraagt dus zowel jezelf als de ander te  vergeven. Zonder dat blijft de ruzie en de oorlog bestaan.

 

 

 

Adrenaline is het hormoon dat je aanzet tot vechten en vluchten. Je wordt tijdelijk fysiek en geestelijk opgepept, je voelt dat je leeft. In werkelijkheid functioneer je slechter en ondermijn je je hele systeem ermee. Maar mensen willen de kick. Ze raken gewend en uiteindelijk verslaafd aan een grote hoeveelheid adrenaline in hun systeem. Ook al worden ze boos of krijgen ze er hartkloppingen van en is hun leven gevuld met conflict, zonder deze adrenaline vervelen mensen zich.  

Bijna alle media en alle entertainment richten zich op adrenalinekicks. Op tv en op je andere schermpjes zie je opwindende geweldfilms, dramaseries en realityseries. In discussieprogramma’s en op social media gaan mensen fel van leer tegen andere mensen. Dit brengt allemaal adrenaline in je systeem en maakt je daarvan afhankelijk. Je raakt erdoor opgefokt en gaat je afreageren op anderen, vanuit die hoge adrenalineniveaus.

Het is lastig van deze verslaving af te komen. De beste manier is nog altijd ‘cold turkey’, dus jezelf niet meer toestaan daaraan mee te doen. Gevolg is afkickverschijnselen. Je merkt dan pas hoe je snakt naar je dagelijkse portie adrenaline. Je ontdekt ook waarom je het wilde, waarom je die kick zocht.

Zonder je dagelijkse portie adrenaline ontdek je jouw onvrede met het dagelijkse leven, het gebrek aan werkelijke vervulling. Je moet op zoek naar een andere invulling van je leven. Je hebt hier opeens zeeën van tijd voor. Dat kan lastig zijn, want je bent gewend je tijd in te vullen met activiteiten die adrenaline geven en het stopzetten voelt als leegte en verveling of als onrust en stress. Want veel mensen kijken vele uren per dag naar schermpjes om zichzelf op te peppen.

De goede kant is dat je nieuwe mogelijkheden ontdekt die je werkelijk plezier geven. Geen adrenalinekick, maar werkelijke vervulling. Dat zal in het begin een kwestie van experimenteren zijn. Zorg zeker de eerste maand voor veel rust om je lichaam te laten herstellen, want adrenaline heeft je vaak uitgeput.

Zorg vooral voor plezierige dingen waar je je mee bezig kunt houden. Zomaar wat ideetjes. Besteed tijd aan je hobby en aan je vrienden. Lees boeken over je hobby. Leer een taal. Doe mee aan het verenigingsleven. Doe een kaartspel met echte kaarten of leg een puzzel. Ga wandelen, fietsen, sporten of tuinieren. Bezoek plaatsen in je omgeving en fotografeer ze. Schrijf een dagboek over wat er innerlijk gebeurt en wat je graag nog zou willen beleven.

Het is niet ‘fout’ van de digitale mogelijkheden gebruik te maken, maar gebruik het vooral te ondersteuning van jouw leven. Kijk naar filmpjes over je hobby, zoek mooie plekken in je omgeving op om naar toe te gaan. Maar laat je niet verleiden tot aanbod dat gericht is op adrenalineniveau vergroten, want daarmee ondermijn je uiteindelijk je gezondheid en je levensgeluk.

 

 

 

 

 

De wereld is een spiegel van je eigen geest. Je roept dingen in je leven op, die je nodig hebt. Plezierige dingen om gelukkig mee te zijn, maar ook onplezierige dingen om over na te denken en van te leren. Uiteindelijk gaat het erom vanuit onvoorwaardelijke liefde te leven.

Veel mensen zijn geneigd te denken dat nare dingen je overkomen door iets buiten je. Maar we leven in een energetisch universum, gelijke energieën trekken elkaar aan. Door dit mechanisme kan je die energie herkennen en besluiten deze te veranderen. Zo kan je vervolgens iets anders naar je toe te trekken. Daar is vaak veel zelfonderzoek voor nodig.

Als je bang bent voor iets in de buitenwereld, ben je eigenlijk bang voor iets in jezelf. Als je een oordeel hebt op iets in de buitenwereld, heb je eigenlijk een oordeel op iets in jezelf. Vraag je daarom af, wat in mij roept deze situatie op? Wat in mij voelt zich verbonden met deze energie? Realiseer je dat angsten en oordelen een onprettige verbinding laten zien. Zonder die onprettige verbinding zou je neutraal reageren, of in harmonie blijven.

In die zin is acceptatie van alles wat gebeurt niets anders dan acceptatie van jezelf, precies zoals je bent. Dus onvoorwaardelijk van jezelf houden leidt, omdat alles een spiegel is, ook tot een wereld die onvoorwaardelijke liefde kent. Je hoeft niet op anderen te wachten om dit te ervaren. Je hoeft alleen maar al je zelfgecreëerde voorwaarden los te laten.

 

 

 

 

Vanuit het ego bezien is er van alles mis met mensen. Dat dient hij te corrigeren en dat is in zijn ogen een goede daad. Het ego gaat uit van zijn eigen normen, zo hoort het, zo moet het en niet anders. Die gedachtegang vertaalt zich in directe vorm in bemoeizucht of dominantie, de indirecte vorm is roddelen, steken onder water, passieve agressie. Kortom, hij gaat ‘vervelend’ doen tegen andere mensen, al vindt hij zelf dat hij er goed aan doet.

Iemand die continu vertelt wat je wel of niet moet doen, met allerlei ongevraagde adviezen komt, gelooft dat hij de foute wereld via jou moet corrigeren. Een wereldverbeteraar in het klein. Het gevaar is, dat je je slecht gaat voelen en heftig op die persoon reageert. Dan komt je eigen ego op en wilt die bemoeizuchtige ander corrigeren. Of je gaat je slecht voelen over jezelf en reageert verdedigend. Je wordt boos of angstig door die persoon.

Hetzelfde gebeurt met dominantie. Een dominant iemand wilt alles regelen volgens zijn eigen normen, om in eigen ogen de wereld te verbeteren. Hij moet de foute persoon controleren. Ook hier kan je in reactie op dat gedrag boos of angstig reageren. Dan stap je als je niet uitkijkt zelf in het ego.

Er zijn ook indirecte vormen van deze egoïsche gedachtewereld. Roddelen is iemand fout verklaren, maar dat gebeurt niet in iemands gezicht. Het heeft soms kwalijke gevolgen, zeker als mensen in het door het ego verzonnen verhaal over de ander meegaan. Als je het slachtoffer ervan bent, is dit goed voelbaar en kan boosheid en angst in je oproepen.

Steken onder water en passieve agressie zijn manieren om je stiekem te ondermijnen. Het is vaak goed voelbaar, maar soms lastig precies te duiden. Die ander denkt vanuit het ego jou hints te geven om jouw gedrag aan te passen aan zijn normen, jou te verbeteren of aan te vallen omdat je in zijn ogen slecht bent. En als je iemand zou aanspreken erop, ontkent hij het vaak, doet dan heel verbaasd of verklaart je voor gek.

Als je zo door mensen benaderd wordt, besef dan dat het niet met jou te maken, maar met het algemene wereldbeeld van die persoon. Hij of zijn vindt de wereld slecht en daarmee jou dus ook. Hij komt in zijn ogen altijd overal foute mensen tegen en is daardoor flink gefrustreerd geraakt. Hij leeft in een pijnlijk universum door zijn eigen manier van denken. Als iemand door het ego wordt overheerst, leeft hij in voortdurende angst en boosheid en gelooft dat de wereld slecht is. Het is een geestelijke gevangenis waar die persoon in leeft.  

Kijk uit dat je niet meegaat erin, ofwel zelf in het ego stapt met al zijn angsten en oordelen. Veroordeel niet jezelf, maar evenmin die ander. Leer manieren om er rustig onder te blijven en conflicten te vermijden. Het is echter niet met manieren op te lossen, als je onbewust gelooft dat je een slecht mens zou zijn , want ze projecteren meestal hun wereldbeeld op jou.  Mensen kunnen je alleen raken, als ze een onbewuste negatieve gedachte over jezelf formuleren.  Blijf in je kracht staan, blijf geloven in jezelf. Want als je dat kan, kan je rustiger reageren. En andersom, let op dat je ditzelfde gedrag niet naar anderen vertoont, onderzoek dan waarom je zo'n pijnlijk wereldbeeld hebt dat je dit doet.

Dat we in rare tijden zitten, weten de meeste mensen inmiddels. Wat is er aan de hand en hoe ga je daarmee om?

We zitten in een grootscheeps veranderingsproces. Verandering roept  angst en daarmee stress op. Sommige mensen zullen bij stress vechten, anderen zullen vluchten en veel mensen zullen verstarren. Het primitieve overlevingsmechanisme treedt op de voorgrond.

Ook worden onze onbewuste inhouden getriggerd als je veel nieuwe dingen meemaakt. Je komt angsten en oordelen tegen waarvan je vaak niet eens wist dat je ze had. Dat geeft stress.

Bij een veranderingsproces ga je nadenken over de vraag het verleden en de toekomst. Je bekijkt wat voor jou van werkelijke waarde is. Wat je wilt meenemen naar de toekomst en wat je wilt loslaten. Dit is op zich al stresserend. Maar verschillende mensen hebben verschillende antwoorden, dat kan botsen en geeft nog meer stress.

Dus hoe ga je daarmee om?

Neem jezelf en andere mensen ten eerste niet kwalijk dat ze vanuit stress reageren. Word daar niet bang van. Heb daar ook geen oordeel op. Want dan ga je opnieuw vanuit stress reageren en versterk je stress in jezelf en anderen. Dus probeer zo kalm mogelijk te blijven, maar accepteer tegelijkertijd dat dit niet altijd zal lukken in deze rare tijden.

Besef dat het stressmechanisme je in een bepaald standje zet, vechten, vluchten of verstarren en herken dit in jezelf. Probeer dit te verminderen, want door stress heb je minder toegang tot je normale capaciteiten, kan je niet meer goed nadenken of functioneren. Stress is geschikt voor oplossen van problemen op de korte termijn, niet voor de lange termijn zoals nu. 

Leer omgaan met al je triggers, zorg dat je niet vanuit stress daarop reageert.

Als je trigger angst is, je bang bent voor bepaalde mensen of situaties, onderzoek ze en probeer een reëel beeld te vormen. Stel jezelf geestelijk gerust, maar neem nuchter de stappen om opdoemende praktische problemen het hoofd te bieden. Angsten voor schaarste, ziekte, conflicten, afwijzing, etc. kunnen heel diep zitten. Zie ze onder ogen en stel jezelf gerust, zodat de angst niet regeert. Kijk waar ze eventueel realistisch zijn en jij je moet voorbereiden. Dit geeft zelfvertrouwen en zorgt dat angst afneemt. Denk bij schaarste aan preppen, of bij conflicten aan vrediger communicatieve vaardigheden, bij afwijzing aan van jezelf houden zoals je bent, bij ziekte aan goede zelfzorg.

Als je trigger oordeel is, besef dan dat oordeel iets anders is dan onderscheidingsvermogen. Je kunt onderscheiden dat iemand iets doet wat jij niet zo prettig vindt, iemand  iets denkt waar jij het niet mee eens bent, iemand iets van je wilt dat jij niet wilt. Met oordeel keur je echter de persoon af en kom je vaak in een rechtvaardiging van eigen onprettig gedrag, zoals mensen uitschelden, pesten, negeren, buitensluiten, etc.  

Oordeel zorgt dat de verbinding tussen mensen verbroken wordt en dat is niet alleen pijnlijk, maar roept opnieuw angst en oordeel op, dus stress. Beter is te aanvaarden dat iedereen anders is. Je kunt uitleggen waarom je iets vindt of doet, de ander laten uitleggen waarom hij iets vindt of doet. Je kunt het zelfs eens worden dat je het niet eens wordt, zonder oordeel. Als andere mensen jou oordelen, laat het los en ga je eigen weg. 

Uiteindelijk komt het erop neer, dat je moet weten wat jouw waarden zijn, wat jij belangrijk vindt in het leven en dat nastreven voor jezelf, maar gun het anderen dit ook te doen, respect te hebben voor elkaar. Het is onmogelijk dat we allemaal hetzelfde denken of doen. We hebben een aantal basisbehoeften gemeen, maar voor de rest zijn we altijd verschillend. Iedereen zoekt daar zijn weg in.

Deze nieuwe waarden ontwikkelen kan ook betekenen dat er nieuwe groepen ontstaan in de maatschappij. De ene groep leeft zus, de andere groep leeft zo. Ook hier, laat je angsten en oordelen hierop los.  Het motto is dan leven en laten leven. Je hoeft die andere mensen niet te veranderen of iets op te dringen en zij jou niet. Kies voor mensen die ongeveer dezelfde waarden hebben als jijzelf en bouw dit samen uit.

 

 

 

 

Hoe verhouden bovenstaande politieke ideologieën zich tot de polariteit? 

Er zijn twee polen, het individuele belang en het gemeenschappelijke belang. Als deze tot het uiterste gaan, wordt gaat het individuele belang ten koste van het gemeenschappelijke belang, of gaat het gemeenschappelijke belang ten koste van het individuele belang. Dit wordt met 'extreem' aangeduid.

Het uiterste individuele belang kan je zien als puur kapitalisme, ieder voor zich. Het uiterste gemeenschappelijke belang kan gek genoeg zowel marxisme als fascisme zijn. Beide ideologieën kunnen namelijk het individuele belang ondergeschikt maken aan het collectieve belang. Het links of rechts maakt hier dus niets uit. Je dient te kijken waar het midden ligt en waar ze eventueel teveel naar één pool streven.

Wereldwijd lijkt enerzijds het gemeenschappelijke belang boven het individuele belang te worden gesteld, controle van burgers door de overheid. Maar tegelijkertijd hebben veel kapitalistische organisaties enorme macht over overheden gekregen, waardoor hun individuele belangen boven het gemeenschappelijke belang wordt gesteld. Beide uitersten zijn in het huidige bestel naar voren gehaald. Het midden is zoek.

Beide uitersten zijn aan het ego gelinkt, die wilt uit angst alleen zijn eigenbelang nastreven (kapitalisme), of alle mensen controleren (marxisme, fascisme). In principe was  democratie een middenweg, het volk kiest. In een democratie kan je echter nog steeds voor beide uitersten kiezen in plaats van het midden. 

Laten we hopen dat we in staat zijn in het huidige bestel het midden te kiezen tussen gemeenschappelijk en individueel belang.

Sinds de jaren 70 leeft de wereld op schuld, op een creditcard. Er wordt geld uit het niets gecreëerd en dat moet dan met rente worden terugbetaald. Daarom moet de inflatie altijd minimaal 2% zijn.

Inflatie ontstaat door scheppen van meer geld dan je hebt, je neemt krediet op. We hebben een creditcard economie. Wat we met dat geld meer kunnen produceren wordt economische groei genoemd. Maar het is vaak alleen groei van de hoeveelheid geld in omloop. Soms staat daar inderdaad productie tegenover, maar vaak leidt het alleen tot geld smijten en het creëren van bubbels in de aandelen- en huizenmarkten en onbeperkte verstrekking van overheidsleningen en -subsidies. Dan lijk je rijk te zijn, maar als de bubbel klapt, blijft alleen de werkelijke economische waarde over.

Als je van je creditcard leeft, kom je uiteindelijk in de problemen. Dat is nu wereldwijd aan de hand. We hebben via geldschepping onze schulden zo hoog op laten lopen, dat we het niet meer terug kunnen betalen. Dit zorgt ook voor snel  stijgende inflatie, in wezen is inflatie een verborgen vorm van afbetalen van je schulden. Want je geld krijgt zijn werkelijke waarde terug, je geld blijkt veel minder waard dan je dacht. Door onze creditcard, hebben we onszelf rijk gerekend.

Het gevolg is dat eerst de gewone mensen in de problemen komen door inflatie. Tevens degenen die onbeperkt geld creëerden, zoals overheden, banken, grote bedrijven, beleggers, wat weer wordt afgewenteld op de gewone mensen. Als de overheid failliet gaat, de bank omvalt, de grote bedrijven stoppen met produceren, beleggers geen geld meer in de reële economie steken, is er geen geld meer en worden we armer.

De mogelijkheden om te verdienen vallen weg, het leidt tot banenverlies, tot recessie. We moeten echter nog steeds via belastingen en inflatie de schulden terugbetalen, al hebben we minder geld. Je zag dat indertijd in Italië gebeuren. De overheid leende teveel geld , maar de gewone mensen werden de dupe. Kortom, doordat de grote spelers op de markt jarenlang hun creditcard onbeperkt hebben gebruikt, moeten de gewone mensen het bezuren.

Het is mooi dat de overheid mensen met overheidsgeld probeert te helpen. Maar besef wel: het is of belastinggeld ofwel je eigen geld, of opnieuw geldschepping als ze geld ervoor lenen. Het is opnieuw geld opnemen van de collectieve creditcard. Het moet uiteindelijk worden terugbetaald door jezelf, of via belastingen of inflatie.

De enige oplossing bij inflatie en recessie is zuinig leven. Ook als je een overheidsextraatje krijgt voor energie of voeding. Gebruik je geld voor dingen van werkelijke waarde, voor dingen die je echt nodig hebt of direct kunt gebruiken, of voor dingen die lang hun waarde blijven houden. Probeer in verband met stijgende prijzen voorraad aan te leggen. Steek jezelf vooral niet onnodig in de schulden of gokken met je geld.

 

We maken allemaal deel uit van een collectief energieveld. Er is een mentaal veld, er is een emotioneel veld. Als individueel mens zijn we zenders en ontvangers van energie. We pikken gedachten uit dit veld op (ontvangen) en kiezen er voor deze al of niet te omarmen en uit te zenden (zenden). We pikken emoties uit dit veld op (ontvangen) en besluiten deze al of niet eigen te maken en uit te dragen (zenden).

In wezen zijn gedachten en emoties vaak niet zozeer dingen die ontstaan in jouw eigen hoofd, maar die je besluit op te pikken en er iets mee te doen. Zo kan je uit het veld vredige gedachten en emoties oppikken, die omarmen en weer uitzenden, maar ook bozige gedachten en emoties. De keuze is aan jou.

Op het moment dat je ze ontvangt, accepteert en besluit uit te zenden, wordt dit voor jou de realiteit. Je maakt gedachten en emoties letterlijk reëel. Je denkt dat het waar is, maar je hebt in wezen besloten ze voor jezelf waar te maken.

Een HSP beseft meestal wel dat ze een heel sterke ontvanger van gedachten en emoties uit het energieveld zijn. Wat ze meestal niet beseffen, dat je kunt kiezen of je ze omarmt, uitzendt en ze daarmee jouw ervaring maakt.

Besef dat je negatieve gedachten en emoties niet hoeft te omarmen of uit te zenden.

Besef dat als je gelukkig wilt zijn, je vooral de positieve gedachten en emoties kunt omarmen en uitzenden.

 

 

Wat we Spirit of God noemen, is levensenergie die eeuwig door alles heen stroomt.

Expressie van liefde is de expansie van deze levensenergie.

Expressie van angst is het inperken van deze levensenergie.

 

Een mens heeft oneindige mogelijkheden. Alles wat je over jezelf zegt, is een definitie en daarmee een beperking van wie je kan zijn. Wat we  identiteit noemen, is dus je zelf-gecreëerde beperking, een setje van eigenschappen waaraan we willen voldoen.

Nu is dat plaatje prima om bepaalde ervaringen te hebben. Als je zegt, ik ben aardig, dan kan je ervaren hoe dat is. Maar je zegt ook dat je jouw mogelijkheden beperkt tot aardig zijn.

Het probleem ontstaat als je een keer niet aardig blijkt te zijn. Dan voldoe je niet meer aan je eigen plaatje. Dat geeft dan  schuldgevoel en je probeert jezelf dan weer ‘in te perken’ tot je weer aan dat plaatje voldoet.

De waarheid is, je bent altijd ruimer dan je plaatje. Ruimer dan welk plaatje dan ook. Dus accepteer gewoon dat je ook onaardig kan zijn als je jezelf als aardig hebt benoemd.

Ook hooggevoeligheid is een plaatje. Je bent meer dan alleen een HSP. Je hoeft jezelf niet te beperken tot alleen de set van eigenschappen die daartoe worden berekend. Je mag  eigenschappen hebben die daar niet bij horen en hoeft dan niet aan jezelf te twijfelen of je schuldig te voelen of wat ook.

Waar het om gaat, je mag zijn wie je bent. Wat dat ook is. Je mag elk plaatje kiezen, maar besef altijd dat je ruimer bent dan je zelfverkozen plaatje.

Je kunt proberen zonder plaatjes te leven, gewoon te zijn wie je bent. Maar als dat niet lukt, neem dan je eigen plaatjes niet te serieus. Besef altijd dat je ruimer bent dan je plaatjes.

 

Onze geest communiceert elke seconde van de dag met alles en iedereen. Alles wat je communiceert wordt ook gemanifesteerd.

·         *    Als je geest vol is van chaos, angst en oordeel, communiceer je dat en manifesteer je dat.

·         *   Als je geest vol is van rust en liefde, communiceer je dat en manifesteer je dat.

De meeste mensen hebben het idee dat hun gedachten geheim zijn, niet worden gehoord. Maar ze worden altijd gehoord door het hele universum en vervolgens gemanifesteerd.

Daarom is het zo belangrijk om de inhoud van je geest stabiel en zuiver te houden. Dat is je geestkracht. Veel ‘meesters’ zoals Jezus of Boeddha, beheersten hun geest. Zonden altijd positieve gedachten uit en konden ook het positieve manifesteren.

De meeste mensen schrikken als ze beseffen dat alles wat ze denken gehoord wordt, omdat er zoveel chaos, angst en oordeel in hun hoofd zit.

In plaats van in paniek te raken, kan je je geest het beste als een tuin zien. Wied het onkruid en laat de positieve, harmonieuze, liefdevolle gedachten groeien.

 

 

 Creatieve levensenergie stroomt voortdurend door alles heen, door de zon, de aarde, de mens, dieren en planten. Die levensenergie zorgt dat jij meer en meer je unieke zelf kan zijn en worden. Een zonnebloem die deze levensenergie toelaat, wordt een zonnebloem, maar nooit een tulp.

Het is het ego in ons dat besluit dat hij liever een tulp wordt dan een zonnebloem, bijvoorbeeld omdat hij in een veldje met tulpen staat. Hij probeert de levensenergie te sturen in een bepaalde richting of zelfs tegen te houden. Het enige dat hij bereikt is dat hij een vervormde zonnebloem wordt. Ook de omringende tulpen schrikken zich dood als de zonnebloem opeens boven hen uitgroeit en proberen hem te bewegen tulp te worden.

De tulp kan je vergelijken met je vermeende identiteit, de zonnebloem met je ware identiteit.

Op het moment dat de zonnebloempit ontspruit, heeft hij geen flauw idee hoe hij eruit zal zien. Maar dat hoeft niet, want als hij de energie gewoon toelaat, wordt hij vanzelf een zonnebloem. Als jij je ware zelf wilt worden, dien je eigenlijk je levensenergie alleen maar toe te laten en te volgen, je natuur te volgen.

Je weet niet waar het toe leidt en dat is oké. Het niet-weten maakt ons ego onzeker, maar weet dat je in werkelijkheid altijd gewoon wordt wie je werkelijk bent.

Als je als zonnebloem wordt geboren, zal  je altijd een zonnebloem worden. De kunst is niet jezelf tot iets proberen te maken, maar jezelf te laten ontstaan. Je zult verrast zijn over de uitkomst, net als de zonnebloem die opeens boven alle tulpen uitstijgt. 

 

 

 

Op het moment dat je mensen oordeelt, blokkeer je jezelf energetisch, kom je in de stress en verkramping, dus maak je jezelf ziek. We realiseren ons dat vaak niet. Dit omdat we geleerd hebben dat oordeel veiligheid biedt. Als je de ander blijft oordelen, houd je hem uit je buurt, dus ben je veilig. Als je jezelf oordeelt, blijf je uit de buurt van je eigen enge inhouden, dus ben je veilig.

Als je eenmaal geblokkeerd bent, wil je die verkrampte energie kwijt, wat betekent dat je je oordeel mag loslaten. Het oordeel op de ander en het oordeel op jezelf, plus je oordeel op het oordelen zelf. Dan kan je ontspannen en kan de energie weer stromen. Vergeven is dus je oordelen loslaten, waarmee je jezelf bevrijd van de lichamelijke en geestelijke beperkingen die je jezelf en de ander hebt opgelegd.

Het overlevingsmechanisme probeert te ‘ontspannen’ op een andere manier, door iemand een klap te geven. Alleen, als je oordeel op de ander blijft bestaan, of jezelf veroordeelt om je slaan, bouw je deze blokkade meteen weer op. Dan kom je in een patroon van verkrampen, uitleven, verkrampen, uitleven, maar bent nooit vrij.

Probeer daarom jezelf en anderen altijd te vergeven, zodat je ontspannen kan leven. Daarmee houd je jezelf gezond. Meestal de ander ook, omdat je jouw oordelen niet meer projecteert, waarmee die ander ook in oordeel komt en ziek wordt. Laat oordeel los, ook als anderen een oordeel op jou hebben.

De term economie stond ooit voor het gezamenlijke huishouden. Nu staat het nog alleen voor geldproductie. Wat ze bedoelen met ‘instorten van de economie’ is dat de geldproductie instort, maar met het huishouden kan het dan soms juist prima gaan. Als voorbeelden:

Als iedereen 100% gezond zou zijn, stortte de ‘economie’ in. Dan heb je geen doktoren, verplegers, ziekenhuizen, verzorgenden nodig. Wij zijn heerlijk gezond, maar dat is slecht voor de geldproductie.

Als we allemaal zelfvoorzienend werden, stortte de ‘economie’ ook in, want dan kochten we minder in de winkels. Niet het huishouden stort in, daar gaat het juist prima mee, maar de geldproductie stort in.

Mensen die de wereld draaiende houden, krijgen amper geld of werken als vrijwilliger. Ze worden niet tot de economie gerekend, ze dragen niet bij aan de geldproductie. Maar we weten dat als ze stoppen, dat het een zooitje wordt. Als we onzinwerk doen daarentegen, produceren we veel geld, maar is het allemaal gebakken lucht en het verbetert het gezamenlijke huishouden niet. Integendeel.

Het wordt tijd dat we anders naar economie gaan kijken, dus niet alleen geldproductie als definitie en daarmee als norm nemen. Want als je een term verkeerd definieert, ga je ook verkeerd naar de wereld kijken en verkeerd handelen. Dan stel je je prioriteiten niet meer goed.

Onze economie in de zin van gezamenlijk huishouden is slecht geworden, juist omdat we economie als geldproductie blijven definiëren en niet meer goed voor onszelf zorgen. 

De vraag ‘wie ben je’ is de vraag naar je identiteit. We beantwoorden het meestal met ‘ik ben dit’ waarbij men anderen als anders ziet, als ‘dat’. We identificeren ons met dat stukje van onszelf. Ik ben vrouw (dus anders dan mannen), ik ben HSP (dus anders dan andere mensen), ik ben mens (dus anders dan de dieren), etc. Identiteit is hiermee verbonden met uitsluiting van anderen, uitsluiting van 'dat'.

Identiteit spiritueel gezien is een ‘ik ben’. En dat 'ik ben' geldt voor alles en iedereen. Alles wat bestaat IS. Een vrouw is, een HSP is, een mens is, een dier is. Identitieit is hier verbonden met het insluiten van alles wat bestaat. Alles is. Dus dan maakt het ‘dit of dat’ niet meer uit. Dan hecht je daar geen waarde meer aan, dan laat je kortom het verdelen los.

Het ‘ik ben dit’ kan zich oneindig differentiëren. Dat geeft steeds meer uitsluiting van anderen, al wordt vaak beweerd dat het om insluiting gaat. Genderidentificatie kent steeds meer verdelingen om anders te kunnen zijn dan anderen. De psychische onderverdelingen zoals in HSP, autisme, introvert e.d. doen dit net zo goed.  Je ziet een uitbreiding van termen. We zeggen dat we al die verschillende mensen willen insluiten, maar doen door het verdelen ongemerkt het tegenovergestelde.

Probeer daarom eens te kijken naar wie je werkelijk bent, een ‘ik ben’. Probeer die ander ook eens te zien als eveneens een 'ik ben'. 

 

Van oorsprong was geld een ruilmiddel. Geld drukt een hoeveelheid energie uit. Je werkte hard, kreeg daar geld voor, ofwel ruilde energie. Als je producten ruilde, ruilde je de vruchten van jouw arbeid tegen de vruchten van andermans arbeid, energie voor energie. Geld is gestolde energie. De werkelijke waarde van geld is de hoeveelheid energie die je erin hebt gestoken.

In het huidige systeem gebeurt er iets anders. Een bank kan sinds de jaren tachtig geld uit het niets scheppen via leningen, zonder er energie in te steken. De bank schrijft een briefje uit met ‘jij hebt nu een miljoen’. Jij blij, want je hebt nu een miljoen zonder hier veel voor te hebben moeten doen. De bank ook blij, want door die notitie heeft hij een miljoen erbij, zonder er veel voor te doen. Maar er heeft geen werkelijke energie-uitwisseling plaatsgevonden. Hiermee verliest geld zijn werkelijke waarde in energie.

Het punt is, je moet dat miljoen wel terugbetalen, dus moet daar energie in steken. Hoe? Door te werken voor je geld, om je schuld terug te betalen. Of door dingen die je had te verkopen om je schuld terug te betalen. De bank en jij nemen eigenlijk allebei een voorschot op JOUW energie. Jij bent degene die er uiteindelijk energie in steekt, niet de bank.

Dat was anders toen de banken nog werkelijk geld hadden, goudvoorraad. Toen was het een daadwerkelijk ruilen van hun energie tegen jouw energie. Nu kopen ze jouw toekomstige energie. Je hebt beloofd een bepaald aantal jaren voor hun te werken, hun jouw energie te geven. 

Overheden lenen ook geld van banken, terwijl dit geld er niet is. Zij beloven de banken dat hun burgers energie zullen inzetten om de banken dat geld terug te betalen. Ze hebben namens jou beloofd dat jij voor de banken zal werken. Die energie innen ze via belastingen en dragen dit vervolgens aan de banken af.

Het zou goed zijn om de goudstandaard weer terug in te voeren, de energie concreet weer aanwezig te laten zijn. Dan is er sprake van een werkelijke ruil van energie. Dan loop je evenmin het  risico dat je spaargeld, ofwel de vruchten van jouw energie, opeens kwijtraakt. Een bank heeft officieel jouw energie in beheer, maar kan het niet meer teruggeven als jij erom vraagt. Dan heb je jaren voor niets gewerkt.

Ook inflatie laat dit patroon zien, inflatie ontstaan door ongedekt geld te scheppen door banken, ofwel er staat geen werkelijke energie tegenover. Als je 100 euro hebt, staat dit zeg maar voor 100 eenheden van jouw energie. Maar na een jaar krijg je er door deze inflatie slechts 80 eenheden voor terug Terwijl de banken jouw energie wel in de tussentijd konden gebruiken en uitgeven. Dus in wezen wordt energie gestolen. 

 

Liefde is de inhoud, de uitingen daarvan zijn vorm. De meeste mensen verwarren inhoud en vorm. “Hij houdt van me, want hij doet dit en dat.” De vorm zegt niets over de inhoud. Want iemand kan aardig doen omdat hij van je houdt. Iemand kan ook aardig doen en niets om je geven. Dus de inhoud kan je nooit leren kennen via de vorm.

Dit niet weten maakt onzeker en kan zorgen dat je zekerheid gaat zoeken in de vorm. Dan ga je eisen stellen aan de ander, bewijzen vragen van iemands liefde, ook weer in de vorm. Het probleem is, als die persoon dat doet, weet je nog steeds niet of dit uit liefde is, want je kunt de inhoud niet via de vorm kennen.

Het hele idee van opoffering is op dit principe gebaseerd. Als iemand zich opoffert voor je, dan meen je via de vorm de inhoud liefde te herkennen. Als je onzeker bent, wil je graag een relatie van voortdurende opoffering. Maar dit betekent dat de ander steeds minder zichzelf mag zijn. Die moet bezig zijn jou zijn liefde te bewijzen. En jij moet bezig hem de liefde te bewijzen. De vorm is belangrijker geworden dan de inhoud, maar opoffering knabbelt aan de inhoud en eindigt uiteindelijk altijd in wederzijds verwijt: “je houdt niet van me.” Maar zelfs dat kan je niet weten.

Liefde is inhoud. Die kan alleen geweten worden in jezelf.

Wat zit er psychologisch gezien achter de verharding in de maatschappelijke discussies?

Momenteel is alles maatschappelijk aan het verharden, wordt steeds meer ‘dwangtaal’ gebruikt, zelfs gewoon op televisie en in de krant. Ik las een column waarin boeren werden weggezet als terrorist in drie verschillende taalvarianten. Op televisie gebruikte een minister de dwangwoorden weigeren, zwichten, stoppen, terroriseren, intimideren, illegale acties. In plaats van gewoon te zeggen dat je een bepaalde mening hebt en erover wilt praten, wordt dwangtaal gebezigd en wordt er zelfs gedreigd en gescholden. Dan zeg je in wezen, ik wil mijn gelijk hebben.

Mensen die dwangtaal gebruiken, stappen psychologisch gezien in de positie van de ‘kritische ouder’ en roepen  daarmee in andere mensen de posities van ‘aangepast kind’ of ‘rebels kind’ op. Je hebt te maken met een ongelijkwaardige relatie, waarbij de ene de ander als mindere ziet en probeert te overheersen. Het wordt door die ander ervaren als een ‘boze papa’  Het risico is dat die ander als een kind gaat reageren. Het  aangepaste kind wordt bang en past zich aan papa aan en doet dingen die hij niet wilt. Het rebelse kind gaat tegen papa in en wordt ook boos, dan gaat papa nog harder tekeer. Beiden komen in een stressreactie, met angsten en boosheden. Dit komt dus nooit goed.

Een ongelijkwaardige relatie waarin genoemde ouder-kind posities overheersen, de 'volwassen positie' verloren gaat,  leidt nooit tot werkelijke oplossingen en leidt altijd tot meer en meer stress en strijd. In elk ‘debat’ is het van belang dat je bij jezelf nagaat of je wilt dwingen of je gedwongen voelt. In dat geval zit je in een ouder-kind verhouding en niet in een volwassen relatie. Dan voelt de ene zich beter dan de ander. Pas als je daar uit kunt stappen, is volwassen overleg mogelijk.

Tot het begin van de Middeleeuwen was Nederland bedekt door uitgebreide loofbossen. Door het toedoen van de mens was in de 19^e eeuw alle bos gekapt. Er ontstond kale grond en heide.

De natuur ontwikkelt zich altijd in één richting, van kale grond, naar heide, naar struiken, naar dennenhout op arme grond naar loofhout op de rijker geworden grond. Dit is een natuurlijk proces. Na een zware storm is de grond kaal, de natuur herstelt en wordt uiteindelijk een loofbos. 

Je kunt natuur niet definiëren als één bepaald landschap, want de natuur is altijd in ontwikkeling. Mensen willen de natuur ‘beheersen’, waarbij eigenbelang voorop staat. De dennenbossen die werden aangeplant sinds de 19^e eeuw, waren puur bedoeld voor houtbouw. Loofbomen groeiden niet meer door uitputting van de gronden, veroorzaakt door de mens. Als de dennenbomen groot waren, kapten ze alles weer af, zodat de grond weer kaal werd.

Een tijdje lang stopte men met kaalkappen, liet men met diversiteit in de bossen toe, kwamen er loofbomen bij, werd het bos een evenwichtig ecosysteem. Maar sinds 2012 is het beleid toch weer alles omhakken, al doen niet alle bosbouwers daar aan mee. 

Iets anders wat we doen is een bepaalde fase in de natuur willen vasthouden, naar onze hand zetten, omdat we die fase interessanter vinden dan andere fasen. Zo worden alle bomen en struiken op heidegronden weggehaald. We noemen dit natuurbehoud, maar het is net zo goed ingrijpen in de natuurlijke ontwikkeling, al zijn we tegelijkertijd niet in staat het echt goed te doen. Vaak zijn die heidegronden ook nog eens ontstaan door boomkap, niet door natuurlijke oorzaken.

Tegelijkertijd verstoren we gronden door de bouw van parken met zonnepanelen en windmolens, kappen bomen voor onze elektriciteitscentrales,  maken alles kaal. Plus een groot deel van de gronden moet naar wegen en woningen toe. Dus de uitkomst zal zijn vooral kale en volgebouwde gronden, met slechts af en toe een bos.

Als mens hebben we moeite met de natuurlijke ontwikkeling.We willen de natuur gebruiken en daarmee in een bepaalde richting dwingen. We zijn bijna verontwaardigd als de heidegronden vruchtbaarder worden door stikstof. We willen niet dat de heide verandert in bos, al is het een natuurlijk proces.

Het wordt tijd om te onderzoeken wat natuur nu echt is. We redeneren teveel vanuit onze menselijke belangen. De natuur moet zijn zoals wij willen dat deze is. We denken heer en meester over de natuur te zijn, maar tegelijk zijn we een heel slechte heer en meester.  Misschien is niet de vraag hoe we de natuur aan onze wensen aanpassen. Misschien is een betere vraag, hoe kunnen we ons aanpassen aan de natuur.

Mensen zijn geneigd eenzijdig te reageren met ‘alleen maar meer’ of ‘alleen maar minder’. Als de uiterste grens wordt bereikt, keert het helemaal om. Totdat daarvan de uiterste grens wordt bereikt en het opnieuw omkeert. Het gaat maar heen en weer, in plaats van dat het midden gekozen wordt.

Dat zie je met bijvoorbeeld landbouwbeleid. We hadden het arm, dus moesten alleen maar meer grote boeren bedrijven, komen. Nu bereiken we de grens van de groei en keert het om. Alleen zo drastisch dat alles alleen nog maar minder moet, totdat we uiteindelijk niets meer overhouden. Dan kan je verzekerd zijn, dat we weer als een gek gaan uitbreiden. Dan bouwen we opnieuw op wat we eerst vernietigd hadden..

Zelfde met waterbeleid. We waren zo bang te verdrinken, dat we het hele land hebben ingericht op water afvoeren. En nu valt het land droog. De kans is dat het helemaal omgekeerd wordt. Dat we alle systemen vernietigen en alles weer zoveel mogelijk onder laten lopen. Totdat we daar weer een grens bereiken en het dan weer helemaal omkeren.

Hetzelfde met centraliseren en decentraliseren en autoritair en democratisch in het bedrijfsleven en in de politiek. Eerst moet alles gecentraliseerd en autoritair en topdown worden. Dan loop je tegen de nadelen op en moet het precies andersom, gedecentraliseerd en democratisch en bottomup. Totdat we daar tegen problemen aanlopen en het omdraait.

We zitten nu in de fase meer en meer centraliseren, autoritair en topdown regeren en we gaan daar nu de nadelen van ervaren. We zitten in de fase dat we de top van onze groei hebben bereikt en de nadelen ervaren. In de fase waarin we alle water beperkt hebben en de nadelen ervaren. 

Het gevaar is dat we steeds weer in uitersten blijven denken, het moet allemaal meer, of het moet allemaal minder. Beter is te bedenken waar nu eigenlijk precies het midden ligt voor ons. Dan lopen we ook niet steeds opnieuw tegen dezelfde problemen op.

In de politiek wordt nu geroepen dat we pijn moeten lijden. Is pijn lijden liefdevol? Nee. Is pijn lijden nodig? Ook niet.

Pijn lijden kan spiritueel gezien slechts twee dingen betekenen.
A. Je bent van het liefdevolle pad afgeraakt en voelt daarom pijn, dient liefdevoller te leven.
B. Je gelooft in het wereldse, egoïsche pad van pijn en kiest voor dit pad van pijn, dient een liefdevoller pad te kiezen.

Het ego denkt dat pijn nodig is, dat pijn iets goeds brengt, dat pijn lijden heroïsch is. Terwijl pijn alleen een teken is dat je meer liefdevol dient te zijn naar jezelf en anderen toe.

Als je niet liefdevol voor je lichaam bent, vertelt pijn je dat je liefdevoller voor je lichaam moet zijn. Als je niet liefdevol voor elkaar bent, vertelt de pijn van tekorten en oorlog je, dat je liefdevoller voor elkaar moet zijn.

Als de politiek roept dat je pijn moet lijden als mensheid, verkondigt ze het egoïsche geloof in pijn. Dit plaatst een soort vaag ideaal boven alles, waarvoor geleden moet worden. Het feit dat ze zeggen dat er pijn bij hoort, laat al zien dat het gekozen pad niet liefdevol is.

Er is pijn. De enige juiste vraag is, hoe kunnen we liefdevoller leven, zodat de pijn afneemt?

Als we één ding zeker kunnen weten, is dat geen enkel mens denkt zoals wij zelf denken. We zijn allemaal uniek in onze zienswijzen. Dat unieke is meteen onze bijdrage aan de wereld.

En ja, soms botst het tussen onze denkwereld en die van anderen. Dat werkt creativiteit in de hand. Want juist als we met andere visies te maken krijgen, worden we gestimuleerd om onze manier van denken verder te ontwikkelen.

Op het moment dat we moeite krijgen met andersdenkenden, stopt onze creativiteit en staan we stil als mens en als mensheid. Dan houden we vast aan een oude denkwijzen en zijn bang voor veranderingen.

Die angst voor verandering kan omslaan in woede, gericht tegen andersdenkenden. Daarmee belemmeren we in wezen onze creativiteit en groei, doen daar althans een poging toe. Het leven is niet anders dan creativiteit en groei en verandering, dat is niet te stoppen.

Hoe moeilijk het soms ook is, zie andersdenkenden in je leven en in de maatschappij als iets moois. Ze zetten je aan tot ontwikkeling en groei, ze dagen je creativiteit uit.

Als we allemaal hetzelfde zouden blijven denken als voorheen, zaten we allemaal nog bij moeders pappot. Dan was alles nog precies zoals het was als kind. Dan had alles wat je ooit had geleerd er niet geweest, dan stond je stil.

Veranderingen omarmen is niet altijd makkelijk, maar verandering is wel het leven.

 

 

 

 

 

In de cursus in wonderen staat heel mooi dat er maar twee categorieën bestaan in deze wereld, namelijk liefde en een vraag om liefde. Beide categorieën kennen wellicht duizenden vormen , maar de inhoud is slechts één van die twee smaken.

Het ego is echter op de vorm gefocust, niet op de inhoud. Bij alles wat gebeurt, zet hij er een oordeel op, maakt er goed en slecht van in duizenden gradaties. Beetje goed, beetje slecht, heel erg goed, heel erg slecht. Dan veroordeelt hij het verzoek om liefde als slechtheid, wordt er meestal ook bang ervan. Het ego is bezig met de details van de vorm, wilt al die vormen analyseren en categoriseren, kijkt niet naar de inhoud.

Of mensen nu chagrijnig zijn of oorlog voeren, dit zijn slechts vormen in de categorie vraag om liefde. Meer hoef je er niet mee. Je hoeft dit niet te oordelen of in allerlei gradaties onder te verdelen. Want er is in deze wereld alleen maar liefde of een vraag om liefde. We zijn allemaal alleen maar op zoek naar ons werkelijke thuis, liefde.

Daarmee verdwijnt boosheid en je angst om alles wat in de wereld van de vorm gebeurt. Je boosheid is een oordeel op vormen, je angst is je angst voor diezelfde vormen. Beiden geven het vormgerichte standpunt van het ego weer.  

De wereld is op zoek naar liefde, dat is wat er aan de hand is. Soms is er liefde, in duizenden vormen. Soms is er een vraag om liefde in duizenden vormen. Je hoeft niet op de vorm te reageren, maar alleen op de inhoud.

We zijn in werkelijkheid allemaal lichte, liefdevolle wezens. Alleen zijn we leugens over onszelf gaan vertellen in de vorm van angsten en oordelen. Je kunt het zien als een lichtbolletje, waarop je donkere stickers plakt, die het licht afdekken. 

Alle angsten en oordelen zijn niet meer dan leugens die je over jezelf en mensen vertelt, die je bent gaan geloven. Omdat die leugens als donkere stickertjes zijn,  ga je je ervoor schamen en wil je deze voor de buitenwereld verbergen. Je schaamt je nooit voor wie je werkelijk bent, maar voor je eigen leugens. Die leugens dek je dan vaak weer af met een extra stickertje, om zo de leugen met nog een leugen te verbergen. Zo ontstaat er een dikke laag van leugens, die steeds verder je licht verduistert.

Als je bijvoorbeeld zou denken, ik ben minderwaardig, dan is dit een leugen die je gelooft. Om deze leugen over jezelf te verbergen, kan je je groot voordoen, nog een leugen. Als je je groot voordoet, kan je door trots bevangen raken, nog een leugen. De waarheid kan je vinden door de stickertjes trots, groot voordoen en minderwaardigheid te verwijderen, te doorzien dat het slechts leugens zijn. Je bent een liefdevol lichtwezen, dat is de waarheid. De rest is leugen.

De zoektocht naar het licht kan je vergelijken met steeds meer stickertjes met leugens over jezelf die op je lichtbolletje zijn geplakt weg te trekken. Alles wat je over jezelf of anderen vertelt wat niet uitgaat van het feit dat we lichte en liefdevolle wezens zijn, is een leugen. Je hoeft je niet voor je leugens te schamen, hoeft niets af te dekken. Je moet alleen de sticker eraf trekken, om het licht weer zichtbaar te maken.

 

Hoe jij dingen ervaart, hangt sterk af van je interpretatie. Een interessant voorbeeld zijn de weerberichten door de jaren heen over hoge temperaturen. Hitte komt elk jaar regelmatig voor. Alleen onze interpretatie is veranderd van zonnig zomerweer naar extreme hitte. Dat zie je ook in de plaatjes van het weerbericht terug. Het weer is niet veranderd, onze interpretatie is veranderd. 




Helaas veranderen ook de officiële cijfers. In 2016 werden 40 hittegolven gemeld van 1901 tot 2015.  https://web.archive.org/web/20160131214042/https://www.knmi.nl/nederland-nu/klimatologie/lijsten/hittegolven

Volgens de cijfers van julie 2022 waren het er van 1901 tot 2015 opeens slechts 20.  https://www.knmi.nl/nederland-nu/klimatologie/lijsten/hittegolven

De problemen in de wereld worden veroorzaakt door gebrek aan liefde en dit start met gebrek aan zelfliefde.

Als je niet van jezelf houdt, zal je niet liefdevol met je lichaam en geest omgaan, wat zorgt dat je gezondheid wordt aangetast. Niet voor niets hebben miljoenen mensen last van overgewicht. Niet voor niets zijn miljoenen mensen ziek. Niet voor niets hebben miljoenen mensen psychische klachten. Als je eenmaal klachten hebt, zal je vaak nog minder van jezelf houden. Ofwel, het probleem wordt groter, niet kleiner.

Als je klachten hebt, zullen andere mensen commentaar gaan leveren, waardoor je nog minder van jezelf gaat houden. Vaak wijzen mensen karakterfouten aan als oorzaak van de problemen, zoals gebrek aan discipline. De werkelijke oorzaak is gebrek aan zelfliefde. Door iemand te vertellen dat hij ongedisciplineerd is, zeg je dat iemand fout is, wat niet liefdevol is. Mensen die niet liefdevol voor zichzelf zijn, kunnen het niet zijn voor anderen.

Als je een oplossing wilt voor je problemen is er maar één manier. Van jezelf houden en alle opmerkingen die niet liefdevol zijn  negeren, omdat ook die voortkomen uit gebrek aan zelfliefde.  Er is maar één oplossing voor alle problemen, zelfliefde.

 

 

Het ego voelt zich alleen in de wereld en probeert te overleven. Dit doet hij door zoveel mogelijk te graaien (eigenbelang) en je te verleiden jouw tijd en geld af te geven. Als er niets te halen valt, als hij je als concurrent ziet of denkt beter te kunnen, gaat hij in de aanval. Het ego geeft nooit om een medemens, beziet andere mensen vanuit nut of gevaar. Het ego zorgt daarbij altijd dat de ander harder moet werken dan hijzelf, roomt graag de vruchten van andermans noeste arbeid af.

Onze huidige maatschappij is ego-gebaseerd en je ziet bovenstaande patroon steeds terugkomen. Even wat financiële voorbeelden:

Banken verkopen dure leningen en hypotheken, maar als er niets te halen valt, laten ze mensen vallen of confisqueren je onderpand. Dit gebeurt met boeren in Smallingerland. Leningen worden abrupt gestopt, omdat banken weten dat de boeren uiteindelijk weg moeten en hun onderpand in waarde zal zakken. Er is voor de bank niets meer te halen en ze hebben haast om zelf niets te verliezen. Dat die boeren kapot gaan, is niet belangrijk. Ooit werden deze boeren verleid met gunstige voorwaarden en het verhaal dat je de lening met noeste arbeid terug kon verdienen. Een groot deel van de opbrengsten van hun noeste arbeid ging naar de banken. Nu raken ze het kwijt, omdat ze zich afhankelijk maakten en krijgen een fractie van de waarde terug.

Verleiding vindt mede plaats door de overheid. Die stimuleert de aanschaf van huizen of elektrische auto’s met subsidie en belastingkorting. Mensen schaffen die soms tegen dure leningen of hypotheken aan zelfs. Op het moment dat iedereen die spullen heeft en afhankelijk is, wordt extra belasting of hypotheek geheven. Alle mensen, ook mensen met elektrische auto’s,  moeten binnenkort kilometervergoeding betalen. Alle huizen worden zwaarder belast nadat je jaren gewerkt hebt om je hypotheek af te lossen. Zodra je afhankelijk bent, kan het graaien ongelimiteerd worden. Als je niet kan betalen, moet je huis en auto met verlies verkopen of deze worden geconfisqueerd door banken.

We zijn opgevoed met het verhaal dat het een eerlijk systeem is, maar dat is het nooit geweest. De vruchten van menselijke arbeid worden afgeroomd. Niet ten behoeve van het geheel, maar ten behoeve van een klein aantal mensen. Het is niet zo dat als je maar hard genoeg werkt, je onafhankelijk wordt en financieel vrij zal zijn, althans niet als je met deze mensen in zee gaat.

Kijk goed wat je werkelijk nodig hebt. Leen geen geld of zo weinig mogelijk en betaal schulden zo snel mogelijk af.  Maak jezelf onafhankelijk, niet alleen financieel trouwens, maar op alle fronten. Laat je niet verleiden door mooie verhalen. Weet hoe het ego werkt en kijk daar doorheen. 

 

Elk land probeerde van oorsprong genoeg voedsel voor de eigen mensen te produceren. De overschotten werden gebruikt om te ruilen tegen producten die ze zelf niet konden produceren, ofwel de voedseloverschotten van andere landen.  

Nederland kan geen sinaasappels verbouwen, dus importeert sinaasappels uit Spanje die daarvan een overschot heeft. Nederland exporteert zijn vleesoverschot aan landen die weinig vlees hebben. Het is een ruilsysteem. Als de prijsstellingen eerlijk zijn, is er sprake van een eerlijke ruil en wordt de overvloed met elkaar gedeeld.

Waar gaat het dan mis?

Ten eerste proberen landen een zo hoog mogelijke prijs voor het exportproduct te krijgen en een zo laag mogelijke prijs te bieden voor het importproduct. De hebzucht slaat toe. Dit betekent dat de overvloed van het ene land toeneemt en van andere landen afneemt. Zo onstaan rijke en arme landen.

Ten tweede stoppen landen soms met de eigen voedselproductie, omdat importeren goedkoper is dan zelf produceren. Landen maken zichzelf voor de basis-voedselvoorziening onnodig afhankelijk van andere landen.

Als derde, wat hier nauw mee samenhangt, is dat landen gaan specialiseren. Ze produceren alleen voedsel dat veel oplevert, maar stoppen met andere producten, ook uit hebzucht, het brengt meer op.

De gevolgen hebben we gezien de laatste jaren. We hebben in Nederland een tekort aan graan, omdat we dat niet meer zelf produceerden, ons afhankelijk maakten. Een andere vorm van afhankelijkheid is marktprijzen. Als de opbrengsten van jouw exportproduct dalen, heb je minder geld om voedsel te importeren. Dit leidt tot schaarste.

Het probleem is niet zozeer het globalisme in de zin van het ruilen van overschotten met elkaar. Het probleem is dat we door onze hebzucht onze basis hebben verzwakt. De basis is nog steeds, zoveel mogelijk ons eigen voedsel produceren en overschotten op een eerlijke manier met elkaar delen, zodat niemand tekort komt.

 

 

 

Wat we als HSP vaak niet realiseren is dat emoties bij het egodomein horen en gevoelens bij het spirituele domein.

Een emotie is een reactie op een zintuiglijke prikkel. Die reactie komt en gaat binnen een paar minuten, maar we laten deze vaak onbewust voortduren. We blijven in de emotie hangen. We  creëren daarmee een emotionele werkelijkheid voor onszelf die in wezen fictief of illusionair van aard is. We verliezen het contact met het hier en nu, met onszelf en anderen, we sluiten ons op in onze fictieve emotionele wereld en reageren alleen nog vanuit die emotionele wereld.  

Gevoelens horen bij je ware aard, je hogere of spirituele bewustzijn. Ze zijn stabiel van aard en van een hoge frequentie. Kenmerkend zijn gevoelens van liefde, vertrouwen, plezier, warmte, wijsheid, begrip, openheid, delen. Die gevoelens zijn echt en blijvend en houden je in contact met het hier en nu, met jezelf en met anderen. Ze bevorderen verbinding en communicatie, gevoelens worden gedeeld zonder emotionele ballast.

Bij jezelf of je gevoel blijven is vaak vooral je niet laten afleiden door emoties, door je fictieve wereld. We doen vaak het tegenovergestelde. We laten onze emoties onze gevoelens overheersen. Daarmee verdwijn je in een fictieve wereld die eenzaam en pijnlijk is. Het gaat steeds meer negatieve emoties zoals boosheid, verveling, twijfels, angst, depressie, jaloezie, schuldgevoelens bevatten, omdat je je van positieve gevoelens afsluit.

Hoe meer je emoties koestert en versterkt, ze als 'jou' ziet, des te meer je jezelf verwijdert van je ware natuur. Je komt in steeds lagere frequenties terecht. Daarmee versterk je het egodomein in jezelf en sluit je af van het spirituele domein.

Zorg bij het verwerken van emoties, dat je ze niet ongemerkt  herhaalt en daarmee weer 'echt maakt' voor jezelf. Want daarmee versterk je deze fictieve emotionele wereld. Laat oude emoties door je heen stromen en laat ze meteen los. Dat kost maar een paar minuten. 

 

 

In de maatschappij regelen we basale behoeften vaak gezamenlijk en individuele behoeften individueel. De uitersten daarvan zijn communisme of kapitalisme, alles regelen of niets regelen. Momenteel lijken we er ergens tussenin te zitten qua ideeën, maar de uitvoering laat te wensen over. We regelen de basis te weinig, individuele zaken te veel. Maar daar zit een verband tussen.

De basisbehoeften van mensen zijn onder meer: eten, drinken, beschutting, vervoer, basiszorg en basisopleiding. Waarom lukt het ons niet goed? Dit hangt mede samen met niet bieden van een goede basiskennis. Hoe zorg je goed voor je lichaam en geest? Hoe moet je met geld om gaan? Baisvaardigheden als koken en klussen. Dat leren we te weinig. Zelfs onze taalvaardigheid en rekenvaardigheid is slecht. 

Als de basis van en constructie niet goed is, valt het om. Dan heb je mensen nodig die de kwalijke gevolgen daarvan corrigeren. En corrigeren kost extra tijd, geld en energie.

·         Mensen worden onnodig ziek, specialisten gaan het vervolgens oplossen met pillen, diëten, operaties, etc. De gezondheidszorg is daarom niet meer op gezondheid gericht, maar op ziekte.

·         Mensen komen onnodig in de financiële problemen, ook dat moet dan door dure specialisten worden opgelost, of maatschappelijk worden opgevangen.

·         Als mensen niet taal- en rekenvaardig zijn, is vaak sociale en financiële armoede het gevolg, wat specialisten of de maatschappij in het algemeen moet opvangen. Het gebrek aan basiskennis moet in het hoger onderwijs bijgespijkerd worden.

Kortom, als je de basis niet goed organiseert, wankelt de constructie en moet je voortdurend stutten zetten. Dat is niet nodig als je eerst eens goed bepaalt wat de basis is en dit vervolgens ook echt goed neerzet in de maatschappij. Mensen hoeven dan niet zo vaak uit te vallen. Er zijn dan ook geen duizenden specialisten nodig om het recht te zetten. Start bij de basis.