Renée Merkestijn

Onze geest heeft moeite in het nu te blijven. Hij dwaalt vaak af naar het verleden, raakt emotioneel over alles wat toen is gebeurd. Hij dwaalt af naar de toekomst, raakt emotioneel over alles waarvan hij denkt dat zou kunnen gebeuren.

Punt is, het verleden is voorbij en je kan er helemaal niets meer aan veranderen, hoe hard je geest ook erover piekert. Punt is, de toekomst kan je niet voorspellen. Je kan er alleen over fantaseren en dubben.

Als je merkt dat je geest gevangen raakt in allerlei gedachten en emoties over verleden en toekomst, besluit dan een punt achter dit denken en deze emoties te zetten.

Keer met je geest terug in het hier en nu, ga iets doen waardoor je geest op het hier en nu focust. Het helpt dan om iets te gaan doen wat je aandacht nodig heeft. Ga lekker sporten of lezen of werk aan praktische zaken. Zoek gezellig mensen op of bel of mail iemand. Doe vooral dingen die je prettig vindt, want je gelukkige toekomst begint in het hier en nu.

Momenteel raakt de wereld oververhit door meningen over het wereldgebeuren, men raakt of in conflict met elkaar, of in gezamenlijk klagen en beschuldigen, dus emotionele ophef. Als je dit niet wilt, is het een goede strategie om voor meningloosheid te kiezen. Dit betekent niet dat je geen mening hebt, maar er slechts voor kiest daarover niet in gevecht te gaan, niet te klagen en te beschuldigen, in het belang van vrede.

 Als mensen om jouw mening vragen of je in discussie willen betrekken, kan je zeggen dat je kiest voor meningloosheid, of zeggen dat je er niet genoeg van afweet. Dit hoeft natuurlijk niet bij alle mensen, maar als er risico op heftige emoties is, is dit een goede manier om drama en strijd te voorkomen. Ook hoef je niet bij elke gelegenheid te praten over het wereldgebeuren.

Als het goed is, leef jij je dagelijkse leven conform je meningen, ben je daar integer in. Aan de hand van je dagelijkse leven kunnen mensen al weten hoe je denkt over de wereld. Praat liever over het dagelijkse leven van jezelf en de ander, niet over het algemene wereldgebeuren. Stel daar liever vragen over, om van de riskante gespreksonderwerpen weg te blijven.

 Vertel wat jij doet om in positieve zin aan de wereld bij te dragen. Over het werk waar je van houdt, je vrijwilligerswerk, je creatieve en spirituele bezigheden, je prettige relaties. Zo laat je zien hoe je in het leven staat, wat je werkelijke meningen zijn, zonder in emotionele ophef of strijd te komen.

Als je zelf snel oververhit raakt is het ook handig je minder met het wereldgebeuren bezig te houden via nieuws, kranten, social media. Die zijn vaak oververhit bezig met meningen en dan kan je hierin meegezogen worden. Houd je liever bezig met je alledaagse bestaan en richt je daarin op vrede.

Wat is de overeenkomst tussen die twee woorden: haat. Haat komt van het ego in de mens dat bang is en die angst projecteert op de ander. Dit krijgt de vorm van oordeel en haat tegen die ander en die ander val je vervolgens aan.

Haat is altijd een projectie is van de angstige en oordelende kant van je eigen geest, zolang je die in je geest toestaat, zullen haat en geweld blijven bestaan. Probeer naar al die haat in de wereld te kijken, zonder daarin meegezogen te worden. Kijk naar je innerlijke wereld, want dat is de bron. De buitenwereld laat je slechts zien wat in je geest leeft.

Als je getriggerd wordt door de situatie, door wat de ene doet, of wat de andere doet, of wat ze allebei doen, dan kan je in het ego worden meegezogen. Als je heftig reageert, weet dan dat er iets in je geest is dat stiekem waarde hecht aan angst en oordeel, woede en geweld. Je rechtvaardigt het misschien voor de ene dan wel de andere partij, omdat het ego geen waardevolle mensen meer ziet, maar slechts vijanden die zijn overleven bedreigen.

Alle conflicten waar jij in meegaat, mentaal, emotioneel of in gedrag, wijzen op overheersing van het ego en diens behoefte aan conflicten. Het ego zoekt conflict. De mens die je werkelijk bent, kan hier boven gaan staan en kiezen voor vrede.

Omgaan met grote veranderingen is voor veel mensen lastig, vooral als ze jarenlang gewend zijn aan een bepaalde situatie. We bevinden ons in een tijd van een enorme veranderingen, persoonlijk en collectief.

Met name als een verandering voor mensen als een schok komt, leidt dit tot angst, woede, ongeloof, verwijten en zoeken ze allerlei verklaringen. Schokken van verandering zijn het moeilijkste te verwerken als je alleen maar nadelen van de verandering ziet, denkt dat de toekomst vreselijk zal zijn.

Persoonlijk ben je misschien jarenlang getrouwd en je partner wilt in jouw beleving onverwachts scheiden. Dat komt als een schok. Dan roep je wellicht woedend dat je partner een slecht en oneerlijk mens is. Je snapt niet hoe het kon gebeuren en voelt je vooral benadeeld. Sommige mensen zullen nog jarenlang in woede verkeren en daardoor in een vechtscheiding terechtkomen.

Collectief heeft een land misschien jarenlang een bepaald politiek beleid hebben gevoerd. Dan willen bepaalde mensen ogenschijnlijk plotseling een andere koers. Dat komt als een schok. Dan roep je wellicht woedend dat het gevaarlijke gekken zijn die de democratie bedreigen. De democratie  functioneert prima, maar de stemmen vallen onverwachts in jouw nadeel uit. Je snapt niet hoe het kon gebeuren en voelt je vooral benadeeld. Sommige mensen zullen jarenlang in woede verkeren en in gevecht met de andere partij blijven.

Verandering is moeilijk, zeker als je dacht dat alles hetzelfde zou blijven en je bang wordt voor nadelen. Als je een nieuwe fase in gaat, of het nu persoonlijk of collectief is, zal je met al die emoties om moeten gaan. Je verlies verwerken, je angst en woede, je verwijten en vechtneigingen loslaten, net als je ongeloof en verklaringen. Het leven brengt altijd verandering, soms geleidelijk, soms in schokken. Je kunt je beter richten op de voordelen van de verandering, onderzoeken wat de nieuwe situatie je allemaal kan brengen of hoe je er in positieve zin aan kunt bijdragen, persoonlijk en collectief. 

De meeste mensen hebben een haat-liefdeverhouding met hun lichaam. Ze verheerlijken hun lichaam of ze verguizen hun lichaam. Het lichaam is dan de focus en het doel van hun leven.

Het lichamelijke leven is tijdelijk en je hebt een lichaam gekozen om bepaalde geestelijke doelen te bereiken. Na je dood neem je niet je lichaam mee, maar de geestelijke vruchten van je bestaan op aarde. Je lichaam is geen doel op zichzelf, maar een middel tot een doel. Geestelijke doelen zijn bijvoorbeeld liefde, wijsheid en creativiteit, die breiden zich altijd in je uit.

Als het lichaam een doel op zichzelf wordt, wil je alléén maar gezondheid, schoonheid, comfort, veiligheid, genot en plezier, ofwel je wilt alléén maar je basale lichamelijke behoeften vervullen en pijn en ziekte vermijden. De andere kant is het anderen (soms zelfs jezelf) lichamelijke pijn bezorgen of lichamen via geweld of oorlog vernietigen. Ook dit wijst erop dat het lichaam als een doel op zichzelf wordt beschouwd. De lichamelijke focus wordt overleven en dit gaat meestal met angst en onvrede gepaard.

Je geest is belangrijker dan je lichaam. Het lichaam is belangrijk in dit aardse leven, maar eerder een middel dan een doel op zichzelf. Je hoeft het lichaam niet te verheerlijken, evenmin te verguizen, maar zorg er gewoon goed voor, zodat je het kan gebruiken voor je doelen.

Als je respectvol en liefdevol met je lichaam omgaat, maar het niet meer als een doel op zichzelf ziet,  ontstaat er een gevoel van lichaamsvrede. Hierdoor komt de ‘overlever’ in jou tot rust. Misschien is je lichaam niet perfect, misschien zijn niet al je lichamelijke behoeften en wensen vervuld, maar je kan nog steeds groeien in liefde, wijsheid en creativiteit. Je focus verschuift van je lichaam naar je geest.

De gepolariseerde situatie in de wereld deed me denken aan het Bijbelse: “Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen”. In deze situatie werd een vrouw gestenigd, omdat ze volgens de wet had gezondigd en de bijbehorende straf was steniging. Het publiek voerde deze steniging uit.

In het verhaal vraagt Jezus ons alleen aan bestraffing mee te werken, als we zeker weten zelf zondeloos te zijn, zelfs al is deze straf wettelijk gerechtvaardigd.

Stenen gooien staat voor een oordeel vellen en straffen. We denken als mens te kunnen bepalen wie zondig is en wie bestraft moet worden. Jezus zelf werd later volgens de wet als zondaar gezien en zijn straf was kruisiging. Naast hem hing een veroordeeld moordenaar. Hij zei tegen de veroordeeld moordenaar, dat deze samen met hem in het paradijs zou zijn. Jezus onthield zich van menselijk oordeel, zag zichzelf en zijn medemens als zondeloos.

Polarisatie ontstaat omdat we als mens denken te kunnen oordelen en straffen. Onze wetten leggen dit ook allemaal vast en vormen vaak een rechtvaardiging hiervoor. De oproep is oordeel en straf los te laten, mensen als zondeloos te blijven zien, ondanks de kleine of grote fouten die we maken. 

Hooggevoeligheid hangt samen met je zenuwstelsel en zintuigen, dus heeft het lichamelijk bestaan als basis. Je hebt dit lichaam meegekregen spiritueel gezien, omdat het jou de ervaringen geeft die jouw hogere zelf of ziel zocht. Je kan je afvragen wat jouw ziel ermee voor had, wat de voordelen zijn. Om er een paar te noemen:

• Je merkt meteen of mensen of situaties al of niet prettig voor je zijn en of het zin heeft daarin verder te gaan. Het helpt je bij je levenskeuzes.
• Je krijgt een stevige waarschuwing als jij over je eigen grenzen heengaat, of als anderen over jouw grenzen heengaan. Dus het helpt je goed voor jezelf te zorgen.
• Je ervaringen zijn intenser, dus je steekt er relatief gezien meer van op dan wanneer je niet hooggevoelig zou zijn geweest. De verwerking ervan kan levenservaring verdiepen.
• Hoewel je je door alle prikkels vaak in eerste instantie op de buitenwereld richt, ga je je uiteindelijk (soms noodgedwongen, soms vrijwillig) meer op de binnenwereld en het spirituele richten, de bron van jouw bestaan.

Als je hooggevoeligheid lastig vindt, is het goed om eens over de voordelen na te denken. Waarom heeft jouw ziel of hogere zelf hiervoor gekozen, denk je?

Identiteit is voor het ego erg belangrijk. Het ego leeft in angst en zoekt daarom houvast. En o wee als iemand zijn houvast betwijfelt, dan komt die angst boven en geeft een zeer heftige reactie. Je kunt ook zeggen, het ego is zeer aan zijn identiteit gehecht.

Het ego kan zijn houvast zoeken in allerlei dingen. Zijn lichamelijke kenmerken. Zijn meningen. Zijn status en omstandigheden. Die identiteit zal het ego willen handhaven door het voortdurend te bevestigen en mensen aan te vallen die het niet met hem eens zijn.

Het probleem is, identiteit is een persoonlijke waarheid, eentje die alleen voor het ego geldt. Die identiteit is daarbij nog eens aan verandering onderhevig. Hoe jij jezelf nu ziet is heel anders dan jij jezelf tien jaar terug zag en over tien jaar zal zien. Dus het hele idee van houvast is een illusie.

In het huidige tijdsbestek woedt een hevige strijd over identiteit op bijna alle fronten. Denk aan genderidentiteit, religieuze identiteit, politieke identiteit, rasidentiteit, nationale identiteit. Het ego in de mens wordt feller, naarmate het ego onzekerder wordt.

Pas als je jouw eigen identiteit een beetje met een korrel zout durft te nemen, kan zien dat je daar geen houvast aan kan ontlenen, wordt het rustiger in je denken en in je leven. Morgen kan je identiteit zomaar helemaal anders zijn. Dat is geen bedreiging, maar een belofte.

In hun ware aard zijn mensen goed. Mensen zijn alleen gaan geloven dat mensen wel eens slecht kunnen zijn. Als je dat gelooft, ontstaat er angst en ga je automatisch in de aanval en de verdediging. Dan ga je lelijk doen tegen andere mensen en zelfs ook tegen jezelf. Dan wordt het dus een selffulfilling prophecy. Dat wat je diep in je hart gelooft, wordt waar voor je. En omdat je zo negatief denkt, zal je ook overal bewijzen voor deze overtuiging zoeken en vinden.

Slechte mensen zijn mensen die zijn gaan geloven dat mensen slecht zijn en zich daarom zo gedragen en slecht gedrag in anderen zien. Deze negatieve overtuiging wordt ons zelfs met de paplepel ingegoten. Het probleem ligt op het niveau van overtuigingen. Het is niet makkelijk om zo’n diepliggende overtuiging los te laten, omdat we in een wereld leven waarin we voortdurend bewijzen vinden voor deze overtuiging, onszelf en anderen voortdurend veroordelen.

We zijn in wezen zwanen die zijn gaan geloven dat we lelijke eendjes zijn en zijn ons als lelijke eendjes gaan gedragen. Probeer te zien dat de ware aard van de mensen goed is, dat mensen zwanen zijn, die slechts vergeten zijn dat ze zwanen zijn en zich dat nu mogen herinneren.

Vijandigheden komen altijd voort uit vijandsdenken, een van de duistere trekken van het ego. Het ego denkt het slechtste van mensen en ziet daarom ook overal slechte mensen. En aan die slechte mensen moet hij dan wat doen. Het ego voelt zich bedreigd en gaat daarom in de aanval.

Het probleem met vijandsdenken is, dat het niet stopt met de vernietiging van de vermeende vijand. Stalin vermoordde eerst zijn tegenstanders. Op den duur plukte hij gewoon mensen van de straat om deze te vermoorden. Als een oorlog is gewonnen, vindt er na een aantal jaren wel een nieuwe oorlog plaats, het ego zoekt altijd oorlog.

In de wereld wordt het vijandsdenken momenteel zeer openlijk beleden Het ego is uit op vernietiging van anderen, omdat hij nu eenmaal een vijand zoekt. En na vernietiging, zal hij weer een nieuwe vijand zoeken. Vijandsdenken is een hongerig monster.

In onze regeringen, geheime diensten en in de media vind je momenteel veel vertegenwoordigers van het vijandsdenken, het monster steekt zijn lelijke kop weer op. Maar dit kan alleen gebeuren als voldoende mensen in vijandsdenken gevangen zitten en erin meegaan. We zijn allemaal met elkaar verbonden, dus dat vijandsdenken kan zich onder ons allemaal verspreiden, als we dit toelaten.

Als je vrede wilt, geef dan niet toe aan de groepsdruk. Probeer je eigen vijandsdenken gewaar te worden en los te laten. Kies vredesdenken. Want ook vredesdenken kan zich onder ons allemaal verspreiden, als we daarvoor kiezen.

Spiritueel gezien is je lichaam een reflectie van je geest. We leven helaas in een tijd waarin mensen leren superkritisch op zichzelf te zijn. Vooral hooggevoelige mensen hebben die neiging.

Zelfkritiek kan je zien als jezelf pijn doen. Met elke zelfkritische gedachte geef je jezelf een tik.  Dus het is niet verwonderlijk dat je lichaam mettertijd pijn gaat doen. Soms vooraf gegaan door dikker worden, om jezelf tegen die zelfkritiek te beschermen. Het enige antwoord is, liefdevol zijn naar jezelf toe in elke gedachte en elke daad.

Als je zelfkritisch bent, vertel jezelf dan nooit dat je iets verkeerd doet, want dan ben je opnieuw zelfkritisch. Vertel jezelf dat je een waardevol mens bent en van jezelf mag houden. Natuurlijk zal je zelfkritische geest, je ego, meteen in opstand komen, maar pareer dat met 'de waarheid is dat ik waardevol ben en daarom zal ik van mezelf houden'.

Mensen die zelfkritisch zijn, zijn vaak extra gevoelig voor kritiek van anderen, ze trekken het zich aan. In wezen is dit een geprojecteerde vorm van zelfkritiek. Ook hier, pareer dat met 'de waarheid is dat ik waardevol ben en daarom zal ik van mezelf houden'.

Mensen die zelfkritisch zijn, zijn vaak ook kritisch naar anderen. Ook hier, pareer dat met 'de waarheid is dat zij net als ikzelf waardevol zijn en daarom zal ik zowel van hen als van mezelf houden'.

Het kritische denken verwart vergissingen maken met fout zijn. We maken allemaal vergissingen in het leven, want het leven is een leerschool. Bij een vergissing besluit je eenvoudigweg het voortaan anders te doen. Je hoeft jezelf er dus nooit op te veroordelen, want daarmee doe je jezelf weer pijn.

We zijn hier allemaal op aarde om te leren meer liefdevol te zijn. Dus laat zelfkritiek en kritiek op anderen varen. Dat is de enige manier om een liefdevol en daarmee ook fysiek gezonder te leven. Als je liefdevoller bent naar jezelf toe, in elke gedachte en elke daad, zal het lichaam zich geleidelijk herstellen van de kritische aanvallen die je op jezelf hebt gepleegd.

Onlangs verscheen een NOS artikel waarin aangegeven werd dat 3,5 miljoen mensen in Nederland lijden aan chronische pijn. Link: nos.nl/artikel/2540918-miljoenen-nederlanders-hebben-chronische-pijn-artsen-spreken-van-pijnepidemie. Ook is bekend dat miljoenen Nederlanders te dik zijn. In een superkritische maatschappij is dit waarschijnlijk niet voor niets gebeurd.

Terwijl er in Nederland van alles faliekant mis gaat, maken velen zich liever druk om foute woorden. Foei, je gebruikt een fout woord, een verboden woord. Foei, je gebruikt een woord dat door iemand in Nederland wel eens verkeerd kan worden opgevat. En daarmee is het probleem dat iemand aankaart van tafel.

Het probleem is opeens zogenaamd het foute woord en je moet degene die ze uitspreekt of schrijft erop aanvallen. Heel X of Twitter wordt uitgeplozen op foute woorden, om de persoon die ze gebruikt aan te vallen, in kranten, praatprogramma’s en politiek. Hele discussies over een woordje, in plaats van over het probleem.

Woordenstrijd verbergt onmacht of onwil om werkelijk iets aan problemen te doen, want er moet opeens eerst een goed woord worden gevonden.

Woorden veranderen of verbieden, geeft slechts de illusie dat er iets is veranderd, maar het probleem wordt juist verborgen.

Daarnaast is woordenstrijd bedoeld om iemand schuldig te verklaren voor het probleem terwijl er alleen een verkeerd woord is gebruikt.

Het is net als met kibbelende stellen. Ze maken ruzie om iets onbenulligs, maar verbergen zo de onderliggende problemen, komen er helemaal niet meer aan toe.

Eens in de zoveel tijd krijgen we allemaal wel ‘uitnodigingen’ om een bepaald psychologisch spelletje mee te spelen. De kunst is de uitnodiging of opening tijdig te herkennen en niet mee te spelen. Hier een voorbeeld van de dramadriehoek.

Ik kreeg kopietjes van mails die een familielid van mij aan andere mensen stuurde. Dit terwijl ons contact al jaren terug verbroken was. Ik negeerde ze eerst, maar het werden er steeds meer. In plaats van ze te blokkeren, vroeg ik haar netjes daarmee te stoppen. Een normale reactie zou zijn, oké, ik zal ermee ophouden. Je begrijpt het al, mijn reactie was voor haar een reden om het spel voluit te spelen met me, want ik had gereageerd op haar ‘uitnodiging’.

Hierop stuurde ze me een mail waarin de drie posities van de dramadriehoek duidelijk naar voren kwamen. ”Ik ben erg zielig en heb alleen de beste bedoelingen.  Ik vind het raar van jou dat je geen empathie met me toont en nee tegen me zegt. Mensen in mijn omgeving vonden jou ook maar een raar en weinig empathisch mens."

In termen van de dramadriehoek zei ze dus: ik ben slachtoffer, jij hoort me te redden en omdat je dat niet doet, val ik je aan, dan noem ik je een raar mens en vertel iedereen hoe raar je bent. 

Mensen die de dramadriehoek graag spelen, laten het verleden zelden los, proberen het spel met jou steeds opnieuw te heropenen. Ook nodigen ze nieuwe mensen uit, die dan een tijdje meespelen, totdat deze het spelletje doorkrijgen en het zat worden. Dus probeer de ‘uitnodigingen’  tijdig te herkennen en laat je er niet emotioneel in meezuigen. Vergeet echter nooit, dat je zelf de bron van je ervaringen bent, dus je op dieper niveau hebt gevraagd om de uitnodiging als een soort uitdaging aan jezelf.

Mensen kunnen denken dat ze een lichaam zijn en dat hun geest een soort toevallig bijverschijnsel is van de biologie, van elektrische stroompjes van hun hersenen. Ze zien zichzelf dan als een tijdelijk wezen, als een bewustzijn dat sterft als het lichaam sterft. Dit geeft allerlei angsten, plus neiging om in de aanval te gaan tegen alles wat dat lichaam bedreigt. Of ze willen juist het eigen of andermans lichaam verheerlijken.

Mensen kunnen tevens denken dat hun geest tijdelijk een lichaam bewoont en gebruikt en beseffen dat hun geest na de lichamelijke dood voortleeft. Hierdoor raak je geleidelijk bevrijd van veel angsten, kan je lichamelijke problemen makkelijker relativeren. Je verguist je lichaam niet, verheerlijkt het niet, ziet het niet als een doel op zichzelf, maar als een middel, net zoals je huis of je auto middelen zijn. Je zorgt wel voor je lichaam, maar niet op een overdreven manier.

De vraag die je je kan stellen, als je lichaam een middel is ten behoeve van je geest, welk doel zou je geest ermee hebben? Wat wilde je geest ervaren, los van die lichamelijke angst en lichamelijke verheerlijking? Wat blijft er over als je het lichamelijke en materiële als tijdelijke situatie kan zien en jezelf als eeuwig? Wat kwam je hier doen?

Het ego in de mens leeft in voortdurende angst. Die angst wordt geprojecteerd, dan ontstaat er oordeel en schuld. Als oplossing heeft het ego maar één ding, die schuldigen aanvallen of je ertegen verdedigen. Het ego denkt via aanval en verdediging zijn angsten kwijt te raken. In werkelijkheid versterkt hij deze.

Dit gebeurt op persoonlijk vlak, maar natuurlijk ook collectief, want we doen het samen. Al het vijandsdenken, maar ook alle rampenscenario’s zijn op dit principe gebaseerd: angst-oordeel-aanval. Daarmee worden de problemen niet opgelost maar erger.

Als eenling kan je alleen zorgen dat je uit deze manier van denken blijft, je niet laat meezuigen in het hele wereldgebeuren, maar het egospel doorziet. Het stopt alleen als steeds meer mensen weigeren hierin mee te gaan.  

Onze wereldse identiteit is voor ons meestal belangrijk en hangt nauw samen met onze rollen en prestaties in de wereld, wat we hebben en doen. Ik ben leraar, ik ben rijk, ik ben slachtoffer. ik ben bekend, ik ben populair, ik heb een mooi huis, ik ben mooi, ik ben gezond, ik heb de ideale relatie. Ons zelf, onze identiteit is eraan verbonden. Hoezeer  je verbonden bent daaraan, merk je aan het gevoel van verlies als die dingen wegvallen. Dan ‘ben je opeens niets meer’.  Dat geeft dus een identiteitscrisis. Dat gebeurt bij mensen die ziek worden, hun baan verliezen , met pensioen gaan, die door pech opeens geld of bezit kwijtraken of scheiden.

Het Zelf, wie je werkelijk bent, is niet werelds, niet aan al die zaken gebonden. Als je al het wereldse zou verliezen, blijft alleen het Zelf over. Dan ben je er nog steeds, dan heb je nog ervaringen in het hier en nu.  Jij, je Zelf, verdwijnt niet en blijft vredig. Maar zolang je identiteit nog met  de wereldse zaken verbonden, kan je dit niet ervaren. Dan blijf je hoofd in gevecht met jezelf. Ik ervaar verlies, dit mag of hoort niet,  ik zou eigenlijk dit of dat willen, ik moet iets anders vinden. Het is in wezen een strijd tussen zelf en Zelf, ook wel ego en hoger zelf genoemd.

Je Zelf stijgt boven alle wereldse ervaringen uit, of liever, daalt er niet in af. Je ervaart alles wel, maar hebt je angsten en oordelen en strijd losgelaten. Het betekent dat je dingen accepteert zoals ze zijn en in elk moment volledig aanwezig bent, niet geteisterd wordt door allerlei gedachten over wat er aan de hand is en vragen over wie je bent of hoe je jezelf kan verbeteren.

Deze acceptatie is geen passiviteit, je blijft dingen ondernemen, maar de druk is van de ketel. Je hebt geen behoefte meer jezelf of anderen op een voetstuk te plaatsen, rollen te spelen, aandacht en bevestiging te zoeken. Je doet gewoon wat je doet en laat anderen doen wat ze doen, zonder te bedenken hoe het zou moeten zijn. Het is wat het is, kan op diep niveau ervaren worden, als verheerlijking of veroordeling en pijn stukje bij beetje verdwijnen. Dit is een proces, maar zorgt uiteindelijk voor een vrediger ervaring van het leven.

Je kan dingen in je leven en in de wereld alleen veranderen door een innerlijke verandering te bewerkstelligen. Dat is helaas niet wat we leren. Dat is zeker niet hoe we het maatschappelijk doen. We focussen op uiterlijk, op gedrag, in plaats van op ons innerlijk.  We dwingen onszelf en anderen om het anders te doen. We leren om gedrag aan te pakken, maar het (uiterlijk) doen is slechts een uitvloeisel van innerlijk zijn.

Niet voor niets willen we in relaties alles in afspraken vastleggen om een goede partner te zijn. Niet voor niets krijgen we maatschappelijk steeds meer wetten, regels, plichten en controles om goede burgers te zijn. Niet voor niets krijgen we steeds meer reclames en rentewijzigingen om ons koopgedrag te beïnvloeden. Alles focust op gedrag veranderen en op straffen als dit niet gebeurt.

Het gevolg is dat mensen hun uiterlijke gedrag soms wel en soms niet aanpassen en we voortdurend ruzie maken over ons eigen en andermans gedrag. Het leidt per definitie tot een instabiel en ongelukkig bestaan, als iets niet innerlijk gemotiveerd is. 

Een mens kan slechts een vredig en liefdevol leven leiden, als zijn innerlijk vredig en liefdevol is. Als je jezelf waardeert en anderen kunt waarderen, inclusief alles.Als je vanuit je innerlijk werkt, hoef je niet meer na te denken over wat wel mag of moet, je innerlijk wijst je de weg.

Als je innerlijk contact kan maken met elkaar, in plaats van elkaars gedrag te willen veranderen, kan je allebei naar je innerlijk kijken en groeien. Dan kan je samen onderzoeken waar de belemmeringen van levensgeluk zitten in de vorm van angsten en oordelen en het loslaten ervan, wat uiteindelijk ook leidt tot een vrediger en liefdevoller gedrag.

Er is een verschil tussen meningen hebben en met meningen geïdentificeerd raken. De idee ‘mijn mening, dat ben ik,’ is een visie die sterk wordt gepromoot en aangehangen tegenwoordig. Gevolg is dat je iedere andere mening als een persoonlijke aanval ervaart. Je ‘ikje’ wordt erdoor bedreigd, dus ga je in de aanval en de verdediging, in plaats van in gesprek.

Mensen mogen een eigen mening hebben en vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Dit wordt tegenwoordig betwijfeld en aangevochten, juist vanwege de veel te sterke identificatie met meningen.

Als verschil in mening niet meer toegestaan of besproken kan worden, maar door identificatie tot aanval en verdediging leidt, zal de een de ander de mond willen snoeren, uit bescherming van ‘zichzelf’. En die ander doet dit net zo goed. Zo ontstaat strijd.

Het probleem zit niet in het hebben van meningen of het vrije uiten ervan. Het probleem zit in de identificatie met meningen, ons ikje dat geen andere visie kan accepteren. Dat zie je op veel terreinen. Daar worden ook allerlei rechtvaardigingen voor gegeven.

Politici die vrijheid van meningsuiting willen beperken omdat ze andere meningen als persoonlijke aanval op hun ikje zien, of op de groepsmening waarmee dat ikje zich identificeert. Met de rechtvaardiging dat ‘andere’ mensen gevaarlijk zijn en deze aanval goed is voor de vrijheid en de democratie is. Terwijl het juist vrijheid en democratie ondermijnt. De vraag is, wil die ander jou wel aanvallen, of is dat jouw ikje dat zich door andere meningen bedreigd voelt.

Mensen die erkenning eisen van hun mening, ofwel hun ikje, en dit desnoods met manipulatie, geweld en vernieling willen afdwingen. Bij elk protest verschijnen meteen mensen die een andere mening hebben en in de aanval gaan, op straat, in de media en het escaleert door de identificatie met meningen. De rechtvaardiging voor alle aanvallen is, wij hebben de ware visie of het ware geloof, daarom mogen we andere mensen aanvallen.

Als we vrede willen ervaren én onze vrijheid van meningsuiting willen behouden, zullen we moeten leren onze mening niet te verwarren met wie we zijn. Ieder mens is zoveel meer dan alleen zijn/haar mening.

Veel mensen vinden het lastig aan bepaalde dingen toe te komen. Dan stellen ze het uit, om allerlei redenen. Vaak is het  probleem dat we onszelf een negatief verhaal vertellen hoofd en daardoor de energie verliezen. Bijvoorbeeld ik heb het te druk, ik ben er niet goed in, ik vind het een vervelend klusje, etc.

Wat prima helpt is vooraf visualiseren hoe je het gaat aanpakken, stap voor stap. Hoe raar het ook klinkt, daarmee motiveer je jezelf, programmeer je jouw onderbewustzijn het daadwerkelijk uitte voeren. Stel je eerst voor hoe je jouw weerstand overwint, dan visualiseer je stap voor stap en in detail hoe je het gaat uitvoeren, als laatste hoe je van het resultaat geniet en jezelf beloont.

Als je bijvoorbeeld vaak ramen zemen uitstelt, kan de visualisatie er zo ongeveer uitzien:

Eerste stap, zie hoe je er tegenop ziet, hoor je eigen negatieve commentaar. Dan tel je je voor hoe je jouw motivatie in positieve zin benoemt. Bijvoorbeeld: het is zo gebeurd, als ik ze zeem, geniet ik van een gezond en schoon huis en kan lekker naar buiten kijken zonder me te ergeren aan stof of vuil.

Tweede stap, praktische stappen: stel je voor hoe je de vensterbank vrijmaakt van spullen en planten, hoe je eventuele meubels van de plaats haalt, zodat je bij het raam kan komen.

Derde stap: zie in detail hoe jij je schoonmaakspullen bij elkaar zoekt:, emmer, zeep, wisser, spons, droogdoek, trappetje. Stel je dan voor hoe jij het sopje klaarmaakt bij de gootsteen en als alles klaar is de emmer en de benodigde spullen naar het (eerste) raam brengt dat je wilt zemen.

Vierde stap is je voorstellen hoe je het (eerste) raam grondig wast, het houtwerk meeneemt en met de wisser en een droogdoek alles na droogt en strepen of spetten wegneemt.

Vijfde stap eventuele herhaling. Als er meer ramen zijn, stel je voor hoe je stappen 2 en 4 herhaalt voor alle  volgende ramen. Visualiseer dat ook echt. (eventueel als extra stap, hoe je een nieuwe emmer water klaarmaakt).

Zesde stap, zie hoe jij alle spullen weer naar de keuken brengt, de emmer leeggooit en alles weer netjes op zijn plek opbergt. Stel je voor hoe jij de vensterbank en kamer weer in orde brengt, de meubels weer op zijn plek zet.

Zevende stap, stel  je voor dat je daarna een lekker kopje thee neemt, waarbij je zicht hebt op de schone ramen en hoe je geniet van het resultaat. Geef jezelf een compliment voor je harde werk. Voel ook echt je eigen trots en blijdschap.

Het klinkt misschien raar, maar het werkt echt. Probeer het eens. Ik vind het zelf het handigste het een paar uur of een dag van tevoren te visualiseren.

Onze geest is vooral onvrij doordat zij

• met het verleden of toekomst bezig is op angstige, oordelende, emotionele wijze
• met denken over wat andere mensen met hun leven zouden moeten doen of je druk maken over wat anderen vinden van jouw leven.

Het verleden is voorbij. Daar kan je niets meer aan veranderen. Of iemand anders je nu slecht heeft behandeld, of je zelf iets verkeerd hebt gedaan in jouw ogen, of als je met ziekte of pech te maken had, het is voorbij. Je kan alleen in het nu dingen (anders) doen. Alle energie die je stopt in het piekeren over het verleden, je slachtoffer voelen, je boos voelen, in genoegdoening of excuses of wraak zoeken is verloren energie. Het brengt je niet verder in je leven, maar je zet jezelf zo in negatieve energie vast. Dit belemmert je positieve stappen in je leven te zetten vanuit innerlijke rust.

Wat andere mensen doen met hun leven is niet aan jou, ook niet als het dingen betreft die jij onprettig vindt. Je kan de ander niet veranderen, want verandering dient van binnenuit te komen en kan niet worden opgelegd. Je verspilt je energie als je boos of verdrietig blijft, oordelen uitspreekt, eisen stelt, verwijten maakt, excuses of genoegdoening eist. Andersom, kunnen andere mensen zich op die manier naar jou toe gedragen, waardoor je in de verdediging bent. Zo verspil jij jouw levensenergie, maakt jezelf voor je levensgeluk  afhankelijk van die ander. Concentreer je op jezelf zijn in alle rust, of op de verandering zijn die je wilt zijn in jouw leven. Blijf vriendelijk in relaties met anderen, maar laat je niet van jouw pad afbrengen en gun anderen hun pad.

Als je mentaal vrij wilt zijn, dien je te focussen op jezelf in het hier en nu, alle angsten en boosheden over het verleden en de toekomst los te laten. Je niet druk te maken over wat andere mensen in jouw ogen verkeerd doen of andersom wat zij vinden dat jij fout doet. Dit geeft innerlijk rust en vrede. Probeer vanuit die innerlijke rust elke minuut van de dag het leven te kiezen dat je wilt en voor jezelf het juiste te doen.

Als mens heb je zowel een fysiek, emotioneel, mentaal als spiritueel lichaam. Je functioneert het beste als die aspecten in evenwicht zijn. Voeding kan je hierbij helpen. Eerst even globaal.

• Fysiek heb je aardende voeding nodig. Denk aan zwaardere producten zoals vlees, bieten, uien, aardappels, die sterk verbonden zijn met de aarde.
• Emotioneel helpt het citrusvruchten en fruit te eten, om wat positievere emoties te ervaren. Als je emotioneel uit balans bent, voeg dan aardende voeding toe.
• Mentaal helpen bladgroenten, bessen en samengestelde vruchten (zie wikipedia) zoals frambozen, ananas en zonnebloempitten om mentaal helder te zijn . Bij mentale slaperigheid of dufheid neem je vooral vezelrijke en/of roodgekleurde groenten.
• Spiritueel kan je denken aan eetbare bloemen. Maar als je op andere niveaus goede voeding gebruikt, is het spiritueel ook gemakkelijker voor je.

Nog beter is uittesten welke producten goed voor jou persoonlijk zijn (lekker, ondersteunend, voedend) en welke niet. Hoe je dit kan uittesten, heb ik beschreven in het boek ‘Manifestatie & Resonantie, met behulp van het testen van je spierreacties op bepaald voedingsmiddel, waar je werkt met een gewicht. Hoe gemakkelijker het tillen is, hoe beter de voeding is voor je.

Ook kan je testen door het eten in je hand te houden of aan te raken en te vragen of dit goed is voor je. Let daarbij op je vaak subtiele lichamelijke reacties. Bijv. je opeens lichter voelen, je hart voelen reageren, dan is het goed voor je. Bij negatieve reacties is de kans groot dat het (in ieder geval nu) niet zo goed voor je is.

Ook kan je als je die hebt een pendel gebruiken.

Alle relaties zijn een spiegel voor mensen. Ze laten zowel onze wensen als onze angsten zien. Ofwel, we zien in relaties vooral onze verwachtingen weerspiegeld, positieve en negatieve. We interpreteren dingen binnen in die relatie vaak vanuit onze verwachtingen, we beoordelen vanuit onze wensen en angsten. Als het niet aan onze wensen voldoet, zijn we vaak teleurgesteld en boos. Als onze angsten bewaarheid worden ook.

Als we boos zijn gaan we vaak meteen aan de slag om die teleurstelling en boosheid óf weg te poetsen óf aan te pakken, te zorgen dat het goed lijkt of alsnog goed komt. Alleen is dit meestal vanuit het standpunt dat onze verwachtingen reëel zijn, al zijn ze dat niet altijd.

Het probleem is, als jezelf of als de ander aan irreële verwachtingen probeert te voldoen, kan dit tot smeulende onvrede leiden, die er toch een keer uitkomt, vaak explosief. Dat kan leiden tot een relatiebreuk. Bij zo’n breuk zie je dan al die teleurstelling en boosheid er op een felle manier uit komen. De alombekende vechtscheiding bijvoorbeeld.

Voor relaties, of het nu om zaken, vriendschap of liefde gaat, is het belangrijk irreële verwachtingen van jezelf te herkennen en reëel te maken. Je herkent irreële verwachtingen aan termen als altijd en nooit. Bekende irreële verwachtingen zijn: de ander is er altijd voor mij, de ander begrijpt mij altijd, de ander zal nooit van een ander houden, de ander is nooit onaardig.

Als je teleurgesteld en boos bent, onderzoek dan of je een reële of irreële verwachting had. En kijk ook eens, of je zelf altijd aan jouw eigen verwachtingen hebt voldaan naar die ander toe. Accepteer dat het in relaties niet altijd zo gaat zoals je wenst en dat het ook wel eens precies zo gaat als waar je bang voor bent. En weet dat je mens bent en er samen open over kan praten. Schaam je niet voor irreële verwachtingen, maar kijk er wel naar en verander ze.

God is de naam voor een geestelijk wezen waar alles uit voortkomt en waar alles deel van uitmaakt. De mens is daarmee een geestelijk wezen, deel uitmakend van God. Alleen is de mens dat vergeten en denkt dat hij slechts een lichamelijk en beperkt wezentje is, dat geen contact meer heeft met God. De mens heeft zich geestelijk afgescheiden van God, zich geestelijk afgesloten. Voor de mens is God iets ver buiten hem, bestaat los van hemzelf of bestaat voor hem zelfs helemaal niet.

God is onvoorwaardelijke liefde. Hij heeft zogezegd zijn hart volledig voor je opengesteld. Als je een relatie wilt met God, hoef je eigenlijk alleen maar je hart volledig voor Hem open te stellen. Want de relatie met God is innerlijk, geestelijk. Dat lijkt en is ook simpel, maar we zijn als mens gewend aan relaties die met angst en oordeel en strijd gepaard gaan, dus durven niet goed. We verwachten door Hem afgewezen te worden, al zal Hij dit nooit doen. Ook zijn we gewend om lichamelijk contact te maken en niet zozeer geestelijk, dus we weten vaak niet eens hoe. En omdat we ons zo afsluiten, hebben we het gevoel dat Hij niet bestaat.

Als je God wilt ervaren, is de eerste stap het besef dat hij wel degelijk zou kunnen bestaan en te weten dat Hij zijn hart altijd open heeft staan voor jou. Je kan Hem uitnodigen door je hart open te stellen, Hem daarbij om hulp vragen als je bang bent. Elke relatie begint met erkenning van de ander en je openstellen voor de ander. Pas dan kan je met elkaar communiceren, in volledige openheid. Omdat je bij Hem niet bang hoeft te zijn voor afwijzing, kan je alles met Hem delen, ook dingen die je normaalgesproken uit angst of oordeel voor jezelf neigt te houden. Daardoor groei je nader tot elkaar, ontstaat er vrede en vertrouwen. Pas dan ervaar je dat God bestaat.

De vraag is dus niet ‘bestaat God?’, maar ‘bestaat God voor jou?’ Ben je bereid de eerste stap te nemen? Sta je open voor een relatie die, anders dan veel menselijke relaties, op onvoorwaardelijke liefde is gebaseerd?

Veel mensen zien opoffering als een bewijs van liefde. Opoffering en iets voor een ander betekenen, zijn twee totaal verschillende dingen.

Opoffering betekent dat je iets voor een ander doet, omdat je vindt dat het zo hoort. Je maakt jezelf kleiner ten opzichte van een ander. Opoffering kan tot rancune en strijd leiden. Je doet dan iets voor de ander, maar vindt dat een ander iets terug moet doen. Doet die ander dat in jouw ogen niet of te weinig, dan ontstaat er rancune. Bij opoffering wordt er een soort weegschaaltje in de relatie ingebouwd, jij doet dit voor mij, dan doe ik dat voor jou. Veel relaties zijn gebaseerd op geloof in opoffering.

Iets voor een ander betekenen, komt uit je hart. Je ziet jezelf en de ander als gelijken. Je vindt het leuk iets voor een ander te doen, hebt plezier aan de uitwisseling met die ander, doet het niet omdat het moet of hoort. Het kost je voor je gevoel niets en je verwacht niet dat de ander iets terugdoet voor je. Het ontstaat van nature, je denkt er niet eens over na. Het is een uitwisseling van mens tot mens, dus je ervaart dat je niet alleen geeft maar ook ontvangt.

Het is vaak een subtiel verschil, maar wel voelbaar. Je herkent opoffering meestal aan het gevoel dat het plicht is, aan een verwachting van dankbaarheid of wederkerigheid, of aan rancune omdat je meer geeft dan ontvangt. Dit betekent dat je jezelf en de ander niet als gelijken ziet en een weegschaaltje hanteert. Jij bent evenveel waard als de ander. Vraag jezelf af wat je werkelijk voor jezelf als de ander wilt betekenen, zonder opoffering, maar met liefde.

Veel mensen hebben moeite met de beperkingen die het leven soms brengt. Ze vragen zich af waarom het leven zo lastig moet zijn vanuit een spiritueel standpunt gezien.

Ooit schreef ik verhalen in opdracht. Vooraf kreeg ik soms te horen op welke locatie het verhaal zich moest afspelen, of werden zelfs een aantal hoofdpersonen benoemd. Dat voelde in het begin als beperking van mijn creativiteit. Maar ik ontdekte dat juist die beperking me aanzette tot creatief denken. Door beperking breidde mijn geest zich verder uit, verzon ik dingen waar ik me nooit mee bezig had gehouden zonder die beperking.

Zo is het met het leven ook. Onze beperkingen zetten ons aan om extra creatief te denken, om zo toch een leuk leven te creëren. Spiritueel gezien hebben we onze beperkingen gekozen om onze geest extra te stimuleren. Om dingen te ontdekken, die je nooit zou hebben ontdekt als je alle vrijheid had gehad.

Probeer je beperkingen eens te zien als mogelijkheid om je creativiteit aan te boren, om nieuwe geestelijke wegen te ontdekken.

Het enige waar je macht over hebt is je eigen geest. In deze wereld laten mensen zich echter te veel snel beïnvloeden door de geest van andere mensen, in positieve of negatieve zin. Dan geef je de macht over je eigen geest weg aan anderen.

• Als je iemand aanbidt, vind je andermans geest belangrijker dan de jouwe. Dan geef je jouw geestelijke macht uit handen. Dan wordt je geest door die ander beheerst. Velen zullen willen dat jij hen aanbidt, zodat jij jouw geestelijke macht aan hen geeft.
• Als je iemand verfoeit of haat, geef je net zo goed jouw geestelijke macht uit handen aan die persoon. Dan wordt jouw geest door die ander beheerst. Velen zullen jou bang of boos maken, om te zorgen dat jij jouw geestelijke macht uit handen geeft.

De meeste mensen beseffen bovenstaande niet. Jouw geest is even belangrijk als de geest van wie dan ook in de wereld. Wees daarom heel bewust van wat je toelaat.

Raak je van streek van een ander, of ben je helemaal idolaat van iemand, dan heb je jouw geestelijke macht uit handen gegeven. Dan maak je andermans geest belangrijker dan de jouwe. Ook het nieuws en de social media proberen kunnen macht over jouw geest verkrijgen. Neem je macht terug en kies precies die gedachten die jij in je geest wilt koesteren.

In wezen zijn er maar twee soorten gedachten in je geest mogelijk. Positieve, liefdevolle gedachten of negatieve, angstige/haatdragende gedachten. Jij kiest. Jij besluit wat je toelaat. Jij alleen hebt de macht over je eigen geest.

Vrijheid van meningsuiting

Vrijheid van meningsuiting wordt in de maatschappij tegenwoordig vaak beperkt met als argument dat bepaalde uitingen beledigend voor anderen zijn, of zouden kunnen zijn, dus met moraal en bijbehorende emotie.

Als je voortdurend rekening houdt met mogelijke morele en emotionele reacties van anderen, ben je jezelf aan het censureren en weet niemand meer wat je werkelijk vindt.

Je hoeft je mening natuurlijk niet op een bewust botte manier te uiten en te pas en te onpas te verkondigen om discussie uit te lokken. Maar je bent altijd vrij om te zeggen wat je denkt als een situatie daarom vraagt.

Je mag best zeggen dat je iets maar helemaal niets vindt. Dat is je mening. Als die ander daar anders over denkt, kan hij of zij dat ook zeggen. Dat is zijn/haar mening. Je hoeft het ook niet eens te worden, ‘agree to disagree’ is altijd mogelijk.

De morele en emotionele discussies over woorden laten zien dat mensen niet meer bereid zijn andere meningen te accepteren en vrijheid van meningsuiting te willen beperken vanuit moreel emotionele gronden. Dat is een verlies van een groot goed.

Als je wilt weten hoe het ego met zaken omgaat, kan je kijken wat er in de politiek gebeurt. Het ego gaat uit van het goed-versus fout en van schuld. Het verleden is belangrijker dan het heden, het verleden wordt geprojecteerd op de toekomst. Eens fout, altijd fout.

Het ego gaat vervolgens in de aanval of de verdediging, want hij is de goede man of vrouw of partij, die de slechterik moet overwinnen, polarisatie. Het ego is niet op overleg gericht of op oplossingen, maar is in oorlog. Zolang het ego in het debat overheerst, wordt er nooit iets bereikt in positieve zin. Het kan dat de ene tijdelijk wint, maar dat kan zomaar weer omslaan, stabiel wordt het nooit.

Als toeschouwer moet je zorgen dat jouw ego niet geactiveerd wordt en in de strijd meegaat. Dat zie je in de kranten gebeuren en op social media, het goed en fout spel wordt ijverig gevoerd door iedereen. Als dat gebeurt, trek je dan uit de egomacht terug.

Het ego is dol op polarisatie, heeft helemaal geen zin in vrede, dat is saai, dan kan hij niets winnen, dan kan hij jou niet meer de baas zijn. Hij zal alles doen om jou in de strijd gevangen te houden, samen met andere mensen.

Wat je nu in de wereld ziet gebeuren, is hoe het ego dingen aanpakt en hoe dat altijd tot strijd zal leiden. Het ego heeft niets goeds in de zin, al zal hij je verleiden te geloven dat hij het beste met je voorheeft en je veilig houdt.

Maar juist door de werking van het ego te herkennen in jezelf, ben je in staat je uit de greep die het ego op heeft te ontworstelen.