Veel mensen zien opoffering als een bewijs van liefde. Opoffering
en iets voor een ander betekenen, zijn twee totaal verschillende dingen.
Opoffering betekent dat je iets voor een ander doet, omdat
je vindt dat het zo hoort. Je maakt jezelf kleiner ten opzichte van een ander. Opoffering
kan tot rancune en strijd leiden. Je doet dan iets voor de ander, maar vindt
dat een ander iets terug moet doen. Doet die ander dat in jouw ogen niet of te
weinig, dan ontstaat er rancune. Bij opoffering wordt er een soort
weegschaaltje in de relatie ingebouwd, jij doet dit voor mij, dan doe ik dat
voor jou. Veel relaties zijn gebaseerd op geloof in opoffering.
Iets voor een ander betekenen, komt uit je hart. Je ziet jezelf
en de ander als gelijken. Je vindt het leuk iets voor een ander te doen, hebt
plezier aan de uitwisseling met die ander, doet het niet omdat het moet of
hoort. Het kost je voor je gevoel niets en je verwacht niet dat de ander iets
terugdoet voor je. Het ontstaat van nature, je denkt er niet eens over na. Het
is een uitwisseling van mens tot mens, dus je ervaart dat je niet alleen geeft
maar ook ontvangt.
Het is vaak een subtiel verschil, maar wel voelbaar. Je
herkent opoffering meestal aan het gevoel dat het plicht is, aan een
verwachting van dankbaarheid of wederkerigheid, of aan rancune omdat je meer
geeft dan ontvangt. Dit betekent dat je jezelf en de ander niet als gelijken
ziet en een weegschaaltje hanteert. Jij bent evenveel waard als de ander. Vraag jezelf af wat je werkelijk
voor jezelf als de ander wilt betekenen, zonder opoffering, maar met liefde.
