Mensen zeggen allemaal in onvoorwaardelijke liefde te
geloven, maar zodra je jezelf of een ander veroordeelt ben je voorwaarden aan het stellen. Oordelen maken je van streek en geven alle
ellende in de wereld, oordeel leidt uiteindelijk altijd tot oorlog.
Kijk eens hoe mensen reageren op namen van bepaalde
politici, of op bepaalde bevolkingsgroepen. Ze gaan meteen in de aanval op het vermeende
kwaad. Als je mensen oordeelt, eigen je jezelf het recht toe de ander te bestraffen.
Dat kan de vorm aannemen van bestraffend toespreken, negeren, pesten, uitsluiten,
ridiculiseren tot zelfs oorlog en moord. Alle ellende komt uit oordeel
voort. Een moordenaar heeft namelijk eveneens een oordeel op zijn slachtoffer en vindt
daarom dat hij mag straffen. Het ene land heeft een oordeel op het andere land
en vindt dat hij oorlog mag voeren.
Het gaat zelfs zo ver, dat sommige religies in een
oordelende en straffende god geloven. Als god onvoorwaardelijke liefde zou
zijn, zou hij niet oordelen. De enige die oordeelt is ergo de mens, maar hij
projecteert zijn oordelen en straffen op god. Het laatste oordeel is in mijn
ogen geen straf, maar de laatste keer dat we oordelen en volledig in liefde kunnen zijn.
We weten dat oordeel betekent dat je niet in liefde leeft. Als we merken dat we oordelen, veroordelen we onszelf vaak ook weer op ons
oordeel. Je komt dan in een vicieuze cirkel terecht. Veel mensen hebben een
oordeel op oordeel en gaan vervolgens zichzelf of anderen bestraffen daarvoor.
De enige uitweg is alle oordeel laten varen: op jezelf, op
anderen en tevens oordeel op oordeel. Vrouwe Justitia is misschien niet voor niets blind. Het volledig laten
varen van oordeel en elkaar helpen onze oordelen te laten varen, is de enige weg naar vrede.
