We hebben geleerd voortdurend op verschillen te letten, onderscheid te maken tussen wat goed is en wat slecht is. Dat we dit eigenlijk niet kunnen, blijkt wel uit de ontstane polarisatie in bijvoorbeeld de politiek, de meningen zijn verdeeld. De ene man of vrouw is de held die alle problemen gaat oplossen. De andere man of vrouw is de vijand die alle problemen gaat creëren. Het verschil maken is zwart-wit geworden, niet meer genuanceerd.
Het is beter om naar overeenkomsten te zoeken. In de democratie deden we die poging, maar nu ligt helaas de nadruk op verschillen. Zelfs een compromis sluiten wordt gezien als winst voor de een en verlies voor de ander. Er zijn opeens goede en slechte meningen en mensen, we maken alles zwart-wit. De ene partij wilt de andere partij liefst weg hebben, zet de andere partij in kwaad daglicht of probeert de ander de mond te snoeren.
Democratie was juist bedoeld om alle mensen en meningen een stem te geven, ook minderheden, ook mensen waar jij het totaal niet mee eens bent. Vrije meningsuiting heeft te maken met respect voor andere visies, zelfs als je het er niet mee eens bent. Je hoeft elkaar niet te bestrijden, je kan overleggen.
Een zoektocht naar overeenkomsten zou moeten zorgen dat we beleid neerzetten waarin de meeste mensen wel wat zien. Nu wordt een compromis gezien als verlies, ik heb mijn idealen moeten verguizen door die slechteriken. Hiermee worden weer verschillen benadrukt en wordt de strijd opgeroepen.
Geen mens of partij zal ooit op alle punten gelijk krijgen, als je dat wilt en verwacht is de democratie en de vrijheid van meningsuiting verloren gegaan. Dan zie je alleen maar verschillen, zie je alleen maar goeden en slechten, nooit de overeenkomsten tussen mensen.
