Hoewel het goed is om kritisch te zijn naar wat er in de
maatschappij gebeurt, is er een punt dat we regelmatig uit het oog verliezen.
Namelijk dat de maatschappij een reflectie van onszelf is. Als je de
maatschappij wilt veranderen, dien je jouw individuele manier van denken te
veranderen.
Het is handig daartoe een vergelijking te trekken tussen hoe jij het zelf
doet en hoe de maatschappij het doet. Ik neem als voorbeeld mijn vorige blogje over noodwetten en
noodmaatregelen. Dan kun je je afvragen, waar gedragen we ons in het dagelijks
leven net zoals die politici. Want die politici zijn een reflectie van onszelf,
of we het nu leuk vinden of niet.
Je kunt je afvragen, waar zijn wij als individueel mens steeds bezig met noodwetten en noodmaatregelen in ons dagelijkse leven? Waar benoemen
we onze problemen als crisis, om vervolgens de regel ‘nood breekt wet’ te hanteren als het om onze idealen gaat om problemen op te lossen? Waar zijn we inconsequent in onze
wetten (overtuigingen)? Waar proberen we anderen onze wetten (overtuigingen) op
te dringen? Waar dwingen we onszelf en anderen tot pijn lijden vanwege een ongetoetst
ideaal? Waar hebben we theoretische idealen en modellen (verwachtingen) die we
niet eens waar kunnen maken? Waar rennen we zelf van crisis
naar crisis als een kip zonder kop?
Dit kan een aanleiding zijn om je eigen overtuigingen eens
onder de loep te nemen en de gevolgen die dit heeft voor je dagelijkse leven. Ook voor je maatschappelijke realiteit, want we dragen allemaal bij aan het
geheel. Als je zaken ontdekt die erop lijken, kan je ze eerst eens in jezelf
veranderen. Kijk je overtuigingen na, kloppen die eigenlijk wel of zijn het
onpraktische idealen? Kijk of je met feiten werkt of met aannames? Kijk of je
niet van mening verandert als het even makkelijker is dat zo te doen?
