Liefde is de inhoud, de uitingen daarvan zijn vorm. De
meeste mensen verwarren inhoud en vorm. “Hij houdt van me, want hij doet dit en
dat.” De vorm zegt niets over de inhoud. Want iemand kan aardig doen omdat hij
van je houdt. Iemand kan ook aardig doen en niets om je geven. Dus de inhoud
kan je nooit leren kennen via de vorm.
Dit niet weten maakt onzeker en kan zorgen dat je zekerheid
gaat zoeken in de vorm. Dan ga je eisen stellen aan de ander, bewijzen vragen
van iemands liefde, ook weer in de vorm. Het probleem is, als die persoon dat
doet, weet je nog steeds niet of dit uit liefde is, want je kunt de inhoud niet via
de vorm kennen.
Het hele idee van opoffering is op dit principe gebaseerd.
Als iemand zich opoffert voor je, dan meen je via de vorm de inhoud liefde te
herkennen. Als je onzeker bent, wil je graag een relatie van
voortdurende opoffering. Maar dit betekent dat de ander steeds minder zichzelf mag
zijn. Die moet bezig zijn jou zijn liefde te bewijzen. En jij moet bezig hem de
liefde te bewijzen. De vorm is belangrijker geworden dan de inhoud, maar opoffering
knabbelt aan de inhoud en eindigt uiteindelijk altijd in wederzijds verwijt: “je
houdt niet van me.” Maar zelfs dat kan je niet weten.
Liefde is inhoud. Die kan alleen geweten worden in jezelf.
