Mensen kunnen denken dat ze een lichaam zijn en dat hun
geest een soort toevallig bijverschijnsel is van de biologie, van elektrische
stroompjes van hun hersenen. Ze zien zichzelf dan als een tijdelijk wezen, als een
bewustzijn dat sterft als het lichaam sterft. Dit geeft allerlei angsten, plus
neiging om in de aanval te gaan tegen alles wat dat lichaam bedreigt. Of ze
willen juist het eigen of andermans lichaam verheerlijken.
Mensen kunnen tevens denken dat hun geest tijdelijk een lichaam
bewoont en gebruikt en beseffen dat hun geest na de lichamelijke dood voortleeft.
Hierdoor raak je geleidelijk bevrijd van veel angsten, kan je lichamelijke
problemen makkelijker relativeren. Je verguist je lichaam niet, verheerlijkt
het niet, ziet het niet als een doel op zichzelf, maar als een middel, net
zoals je huis of je auto middelen zijn. Je zorgt wel voor je lichaam, maar niet
op een overdreven manier.
De vraag die je je kan stellen, als je lichaam een middel is
ten behoeve van je geest, welk doel zou je geest ermee hebben? Wat wilde je
geest ervaren, los van die lichamelijke angst en lichamelijke verheerlijking? Wat
blijft er over als je het lichamelijke en materiële als tijdelijke situatie kan
zien en jezelf als eeuwig? Wat kwam je hier doen?
