Iets wat we ons meestal niet realiseren, is dat klagen het uitspreken van een oordeel is. Een oordeel over een situatie, een persoon, over de
wereld algemeen. Het is het spel van dualiteit, van dader en slachtoffer. Vanuit
dualiteit gezien is de klager het gezichtspunt van het slachtoffer, het oordeel het
gezichtspunt van de dader.
Jouw visie vertegenwoordigt beide gezichtspunten, maar je
ziet er meestal maar ééntje van de twee. De andere projecteer je op de
situatie, op de andere persoon of op de wereld. Beide gezichtspunten zitten slechts in je eigen
hoofd, maar je maakt jezelf wijs dat er maar ééntje in jouw hoofd zit en de andere
zich buiten jou bevindt.
Om hier bovenuit te stijgen, kan je een standpunt
innemen dat zich boven de situatie bevindt. Als waarnemer zie je dat beide
standpunten innerlijk van jou zijn en ze
je allebei rot doen voelen. Dan kan je besluiten niet meer te klagen en niet meer te oordelen.
Dan kan je twee dingen doen. De kwestie accepteren
en besluiten je op positieve zaken te richten, je aandacht van klagen en oordelen weg te nemen.
Je kunt ook besluiten dat je datgene waar je over klaagde en oordeelde aan te gaan pakken op een positieve
manier.
