Renée Merkestijn

Ik werd onlangs met mijn neus op de energetische feiten gedrukt van keuzes gedrukt.

Ik woon in boerderij met grote tuin, lekker dicht bij de natuur. Ik genoot tot voor een paar jaar van elke minuut, knapte het op, richtte het leuk in, de tuin werd mooier en mooier.

De afgelopen twee jaar werd het me eigenlijk te veel. Elke cent en elk vrij uurtje ging in dat huis zitten. Anderen gingen op vakantie, ik liep te klussen. Ik had voortdurend tijdgebrek. Mijn lichaam begon te protesteren. Ik vond het nog steeds een mooi huis, maar de consequenties wogen zwaar.

Ik begon zelfs te overwegen, blijf ik hier wonen of ga ik hier weg? Definitief kiezen deed ik echter niet. Ik koos dus niet meer voluit voor het huis, maar koos halfslachtig.

Toen werd ik geconfronteerd met een lastige keuze inzake de hypotheek. Opeens werd ik met mijn neus op mijn eigen halfslachtigheid gedrukt. Wil ik dit? Blijf ik wonen of ga ik verhuizen? Nu moest ik, ogenschijnlijk gedwongen door de omstandigheden, definitief kiezen.

Dat is hoe het in mijn ogen werkt. Als je halfslachtig bent, kom je in een situatie terecht die jouw halfslachtigheid weerspiegelt. 
* Sta je halfslachtig in je relatie, dan duikt opeens die romantische ander op.
* Sta je halfslachtig in je werk, dan wordt een reorganisatie aangekondigd of is er een alternatieve baan.

Tja en wat doe je dan? Je hebt drie opties, halfslachtig doorgaan, iets nieuws kiezen, of je oorspronkelijke keuze herbevestigen.

Ik vat zo’n situatie in ieder geval op als de boodschap: “Kies! Maar dan voluit! Weg met die halfslachtigheid!”

Ik ben de voors en tegens gaan afwegen en probeerde de consequenties te bepalen. Dat was zeer confronterend, want:
* Ik kwam mijn eigen angsten over kiezen en de toekomst tegen. Niet alle consequenties zijn namelijk te overzien en het leven is altijd een sprong in onbekende diepte.
* Ik ontdekte dat halfslachtigheid ook een keuze is met de nodige consequenties, in mijn geval achterstallig onderhoud. Je geeft alleen jezelf de illusie dat je niet kiest en consequenties vermijdt.
* Ik betrapte me op de overtuiging dat er ‘juiste keuzes’ horen te zijn. Alleen, er zijn geen ‘juiste keuzes’, alleen maar keuzes en consequenties.

Ik koos voor blijven wonen. Ik word nu geconfronteerd met de consequenties van mijn eigen halfslachtigheid van de laatste twee jaar. Achterstallig onderhoud. Ik stop mijn energie in herstel. Elke keuze kost trouwens energie, een verhuizing en ander huis opknappen ook.

Bij elke keuze die je herbevestigt na een periode van halfslachtigheid, kom je achterstallig onderhoud tegen. In relaties, in je werk. Je zal je relatie moeten herstellen, weer meer energie in je baan moeten steken. Een nieuwe relatie of baan kost natuurlijk net zo goed energie.

Of het uiteindelijk de ‘juiste keuze’ is? Geen idee. Keuzes zijn gewoon keuzes en hebben consequenties. Wel kan je altijd opnieuw kiezen. Wat mij betreft, dan wel voluit kiezen en niet meer halfslachtig.