Van nature is de mens een liefdevol wezen. Denk maar aan een
baby en een heel jong kind. Dat is wie je werkelijk bent.
Ergens onderweg leren we dat wij en anderen niet liefdevol
zijn. Daarmee beperken we meteen onze liefdevolle natuur. We leren te geloven dat als
we onze natuur volgen, we vast en zeker allemaal slechte dingen gaan doen. Ofwel, we gaan onze eigen natuur wantrouwen. We leren onszelf en anderen te beperken, op te sluiten in een kooi,
omdat we onszelf en anderen niet vertrouwen, niet van onszelf en niet
van anderen kunnen houden.
Het zijn deze aangeleerde overtuigingen, die ons voortdurend
gevangen houden. We denken een kwaadaardige natuur te hebben, zijn
voortdurend bezig die vermeende kwaadaardige natuur in onszelf en anderen te
bestrijden. Daarmee houd je deze ideeën in stand. Ons mensbeeld is omgeturnd
van ‘onze natuur is liefdevol’, naar de leugen ‘onze natuur is liefdeloos’. We gedragen ons naar ons mensbeeld, wat we geloven te zijn, worden we.
Onderzoek voor jezelf welke van de twee je gelooft. Geloof
jij dat als jij je natuur volgt, je liefdevol zult zijn of liefdeloos? Houd je simpelweg van jezelf of niet? Probeer contact
te maken met je liefdevolle natuur, met hoe je in het leven stond als ukkie,
laat alle aangeleerde wantrouwen naar jezelf en anderen los. Zie jezelf weer als het liefdevolle wezen dat je van nature bent.
