We komen allemaal uit
de bron voort en blijven daarmee verbonden, wat we ook doen of meemaken. We
zijn allemaal zogezegd goddelijk, al zien we dit soms niet.
We identificeren ons vaak met onze aardse buitenkant (lichaam,
persoonlijkheid, omstandigheden) in plaats van met wie we werkelijk zijn, een 'goddelijke' wezen. We vergeten wie we werkelijk zijn.
Een simpele manier om dit uit te drukken is: ‘ook goddelijke
wezens liggen in het ziekenhuis.’
Het hele idee van daderschap en slachtofferschap is
gebaseerd op perceptie van en de identificatie met de buitenkant en leidt tot op oordeel, wat je blind maakt voor het ware zelf.
We kunnen bijvoorbeeld onszelf of een ander bij ziekte ongelooflijk zielig vinden. Dan
zie je het goddelijke in jezelf of de ander soms niet meer. Of je denkt dat ziekte en gezondheid jouw of andermans mate van goddelijkheid bepaalt.
We kunnen onszelf of de ander soms als held zien in dat lijden. Ook
dan zie je het goddelijke niet meer, of denkt dat de zieke
goddelijker is dan een gezond iemand.
Ons fysieke zelf maakt dingen mee die niet zo leuk zijn en daar
moet je wat mee in fysieke zin. Goed voor jezelf zorgen als je zelf ziek bent.
De ander helpen als die ander ziek is.
Blijf je echter altijd bewust van wie jij en de ander
werkelijk zijn, goddelijk wezens. Je fysieke staat en je omstandigheden zeggen niets over wie je
werkelijk bent. Ze bepalen je intrinsieke waarde niet. Op dat niveau van waarneming is er geen goed of slecht. We zijn allemaal altijd goddelijke wezens, wat er ook aan de hand is. .
