Renée Merkestijn

In deze tijd wordt de werking van het egoïsche denken steeds duidelijker. Het ego ziet aanval en straf altijd als de enige oplossing voor al zijn problemen.

In de Correspondent wordt bijvoorbeeld gesteld: ‘Inmiddels is er een ongeëvenaard zwaar pakket aan sancties tegen Rusland van kracht.  Ze zijn het voornaamste wapen van het Westen in deze oorlog. Dat is te begrijpen: de alternatieven zijn onaantrekkelijk of vrijwel onmogelijk. Aan tafel met Rusland is, gezien de gruweldaden en de inzet van verboden wapens,  nu ondenkbaar.’

Voor wie is onderhandelen ondenkbaar? Voor het ego. Die heeft Rusland als de vijand en gruwel bestempeld en gaat in de aanval en gaat straffen, onder het mom van ‘het kan niet anders’.  Het kan altijd anders. Het moet anders. Want als we het ego laten overheersen, zal er nooit vrede zijn. Dan blijven we elkaar wederzijds als ‘vijand en gruwel’ verklaren en blijven we conflict zoeken.  Het westen vindt Rusland een gruwel en Rusland ziet het westen als gruwel, zolang vanuit het ego wordt gedacht.

Een van de trucjes van het ego is, te beweren: ‘ik wil niet oordelen, maar ik moet wel, want de ander oordeelt mij en doet lelijk tegen mij.’ Maar het verbergt hiermee het feit dat hij andermans ego veroordeelt, wat ook een oordeel is. Er is maar één uitweg, oordeel opschorten, omdat oordeel tot conflict leidt.

Oordeel is iets anders dan onderscheid. Onderscheid ziet wat wel of niet liefdevol gedrag is, maar oordeel verklaart vervolgens de hele mens tot goed of slecht. Onderscheid corrigeert bepaald gedrag, probeert erover te praten, oordeel verkettert de hele mens om zijn gedrag. Dan is er niet meer te praten.

Ons egoïsche denken deelt de hele wereld in vrienden en vijanden in en vindt dat hij de vijanden moet aanvallen en straffen. De  wereld laat ons zien waar ons probleem ontstaat. We zijn maar niet in staat te stoppen met oordelen, met elkaar aanvallen en straffen. Zo ontstaat er nooit vrede.

Elk spiritueel geschrift wijst op het probleem van oordeel. Als voorbeeld de bijbel. Eten van de boom van goed en kwaad is onze keuze te willen oordelen, de keuze voor het egoïsche denken. We zijn niet uit het paradijs verstoten, maar zijn er door ons oordelende denken zelf uit gelopen. We hebben hiermee onze geestelijke vrede opgeofferd en zijn de verloren zoon geworden die naar huis zal moeten terugkeren, door oordeel op te geven. Thuis worden we met liefde ontvangen, zonder enig oordeel.