Het ego leeft in een illusie van angst en oordeel. Die denkt
dat het leven een soort schietbaan is met hindernissen. Zo'n schietbaan waarbij uit alle hoeken bordkartonnen
vijanden plotseling omhoog kunnen komen en het vuur
openen, maar in zijn beleving zijn de vijanden echt. Er zijn allerlei kuilen en hindernissen en doodlopende wegen, waardoor
je op achterstand kan komen te staan en een makkelijk doelwit wordt. Dit zijn de
ego angsten. Om zich te verdedigen heeft het ego een volautomatisch wapen tot
zijn beschikking, waarmee hij zijn vijanden kan aanvallen. Hij hoeft maar naar
iemand te wijzen en er wordt meteen gevuurd. Dat wapen is oordeel.
Het ego heeft niet door dat hij zelf deze nachtmerrie van de
schietbaan creëert, dat alle vijanden van bordkarton zijn. Het ego heeft niet door dat
zodra hij op de aan- en uitknop drukt, de schietbaan buiten werking raakt. Dan
komen geen vijanden meer oppoppen, dan hoeft hij niet meer bang te zijn. Dan
heeft hij zijn wapen niet meer nodig, hoeft hij niet te schieten, dus niet meer oordelen, mentaal, verbaal of met fysieke aanval. Dan ontstaat er vrede.
De knop die het schietspel volledig stopzet heet vergeving. Vergeving
is het doorzien van de illusies van het ego. Het jezelf en andere spelers niet meer
kwalijk nemen dat je zo sterk in de illusie geloofde, dat je voortdurend in
angst en oordeel verkeerde en op elkaar bleef schieten.
