Eens in de zoveel tijd krijgen we allemaal wel ‘uitnodigingen’
om een bepaald psychologisch spelletje mee te spelen. De kunst is de
uitnodiging of opening tijdig te herkennen en niet mee te spelen. Hier een
voorbeeld van de dramadriehoek.
Ik kreeg kopietjes van mails die een familielid van mij aan
andere mensen stuurde. Dit terwijl ons contact al jaren terug verbroken was. Ik
negeerde ze eerst, maar het werden er steeds meer. In plaats van ze te
blokkeren, vroeg ik haar netjes daarmee te stoppen. Een normale
reactie zou zijn, oké, ik zal ermee ophouden. Je begrijpt het al, mijn reactie
was voor haar een reden om het spel voluit te spelen met me, want ik had
gereageerd op haar ‘uitnodiging’.
Hierop stuurde ze me een mail waarin de drie
posities van de dramadriehoek duidelijk naar voren kwamen. ”Ik ben erg zielig en heb alleen de beste bedoelingen. Ik vind het raar van
jou dat je geen empathie met me toont en nee tegen me zegt. Mensen in mijn omgeving
vonden jou ook maar een raar en weinig empathisch mens."
In termen van de
dramadriehoek zei ze dus: ik ben slachtoffer, jij hoort me te redden en omdat je
dat niet doet, val ik je aan, dan noem ik je een raar mens en vertel iedereen
hoe raar je bent.
Mensen die de dramadriehoek graag spelen, laten het verleden zelden los, proberen het spel met jou steeds opnieuw te heropenen. Ook nodigen ze nieuwe
mensen uit, die dan een tijdje meespelen, totdat deze het spelletje doorkrijgen
en het zat worden. Dus probeer de ‘uitnodigingen’ tijdig te herkennen en laat je er niet
emotioneel in meezuigen. Vergeet echter nooit, dat je zelf de bron van je ervaringen bent, dus je op dieper niveau hebt gevraagd om de uitnodiging als een soort uitdaging aan jezelf.
