Ons wordt geleerd dat we zoveel mogelijk moeten hebben. We
zijn als sprinkhanen die zich vol eten en een kaal land achterlaten.
Als je als sprinkhaan veel hebt gegeten, wordt je lijf groter. Je krijgt
meer honger dan de anderen. Je móet ook meer eten om dat grotere lijf te
onderhouden. Je bent afhankelijker van eten dan sprinkhanen met kleinere
lijven, die met minder toekunnen.
In onze cultuur worden de voordelen van grote
sprinkhanen zijn benadrukt. Ze worden bewonderd. Veel mensen streven er naar zelf
een grote sprinkhaan te worden. Je hebt zoveel te vreten, fantastisch, denken
we.
De keerzijde is, dat je jezelf vastzet in het eetpatroon
en steeds meer nodig hebt. Dat eten wordt beëindigd door schaarste, als alles bijna
leeg gevreten is. Het is maar de vraag wie overleefd, de dikke sprinkhaan die moet
interen, of de kleine sprinkhaan die met minder toe kan.
Ons leven en onze economie is op groeiende consumptie gebaseerd. We geloven dat we daarmee groot en sterk worden, maar we maken
onszelf afhankelijk van onze vreetzucht en maken onszelf kwetsbaar en verslaafd eraan.
Als je liever vrij onafhankelijk bent, onderzoek dan of je
dit wel wilt. Wil je wel die grote sprinkhaan worden, die zijn steeds grotere
lijf, zijn groeiende behoeften, voortdurend moet voeden. Daar voortdurend en steeds meer ook mee bezig moet
zijn.
Je kunt misschien leren die kleine en flexibele sprinkhaan
te zijn, die niet zoveel nodig heeft. Die nuchter kijkt wat echt nodig is. Die het
land laat herstellen in plaats van het kaal te vreten, zodat er genoeg is voor
iedereen, ook in magere tijden.
