In een complexe wereld is het soms lastig alles te overzien.
Precies om deze reden zijn er honderden adviseurs en adviesorganen. Het probleem
met veel van die adviseurs en adviesorganen is, dat ze de neiging hebben op de
directeursstoel te gaan zitten. Dan gaan ze de besluiten nemen, die de directeur
zou moeten nemen. De meeste mensen zijn daarnaast geneigd advies met leiding te verwarren. Die vinden het ook wel prettig dat iemand anders de leiding neemt.
In ons persoonlijke leven zien mensen artsen en advocaten niet als adviseurs, maar dragen de leiding vaak aan hen over.
Op wereldniveau gebeurt dit net zo goed. De van oorsprong adviesorganen
zoals de WHO, RIVM, WEF, IMF, etc. hebben die shift gemaakt. Degenen die werkelijk de
leiding dienen te nemen, het parlement namens de bevolking, draagt deze leiding
steeds vaker over aan deze adviesgroepen.
Het is voor adviesorganen verleidelijk om op de stoel van de
directeur te gaan zitten. Het geeft macht en invloed en aanzien en je krijgt meer
geld toegestopt als de leiding aan jou wordt overgedragen. Het is voor mensen en dus ook voor politici verleidelijk, want je kunt je dan verschuilen
achter die adviesorganen. “Mijn adviseur zei het, daarom deed ik het.” Wat in
wezen een ontkenning van de verantwoordelijkheid is. Ook zijn er mensen en dus ook politici die het
advies negeren, maar beweren het advies te volgen, een andere manier om
verantwoordelijkheid af te schuiven.
De wereld is altijd een reflectie van onze manier van onze manier van denken, de wereld is een spiegel. Iets in ons is geneigd om de leiding over ons leven aan adviseurs
over te dragen, om niet zelf de volledige verantwoordelijkheid te nemen. Maar als het mis gaat, moet jij het zelf oplossen, dus zorg dat je zelf de leiding houdt.
Het is
oké om advies in te winnen over je persoonlijke leven of wereldwijd over de maatschappelijke koers, maar uiteindelijk ben je altijd zelf
degene die beslist. Houd deze scheidslijn tussen adviseur en directeur altijd scherp in de gaten.
